جدیدترین اثر سازندگان Danganronpa و Zero Escape یک ریسک بزرگ و عجیب است. این بازی که ترکیبی از رمان مصور (Visual Novel) و استراتژی است، بازیکن را مجبور میکند یک مقدمهچینی کُند و ۳۰ ساعته را تحمل کند! اما اگر به سازندگان اعتماد کنید و از این سد بگذرید، با یکی از بهترین، دیوانهوارترین و فراموشنشدنیترین تجربههای نقشآفرینی سال روبهرو خواهید شد.
به گزارش Polygon بازی The Hundred Line: Last Defense Academy همه چیز را در ابعاد بزرگ انجام میدهد؛ حتی وقتی نوبت به «خستهکننده بودن» میرسد! جایی که بازیهای دیگر ۵ ساعت را صرف دنیاسازی میکنند، این بازی ۳۰ ساعت (معادل یک بازی کامل RPG) زمان صرف میکند تا شما را با روزمرگیهای مدرسه دفاعی آشنا کند.
شما در نقش «تاکومی» بیدار میشوید؛ دنیا تمام شده، موجودات کارتونی عجیب به توکیو حمله کردهاند و یک شبح کوچک به نام سیرِی (Sirei) به شما دستور میدهد که خودتان را با چاقو بزنید تا قدرتهای خونیتان فعال شود! سپس روتین ۱۰۰ روزه شروع میشود: بیدار شدن، دعوا با همکلاسیهای دیوانه، ساختن آیتمهای عجیب (مثل زیرشلواری ببری!) و دفاع از مدرسه.
نویسندگان بازی (کازواتاکا کوداکا و کوتارو اوچیکوشی) روی این حساب کردهاند که طرفداران آثار قبلیشان، آنقدر به آنها اعتماد دارند که این ۳۰ ساعت ابتدایی را تحمل کنند تا به «بخش خوب ماجرا» برسند.
انفجار روایت و اثر پروانهای
بگذارید خیالتان را راحت کنم: آن ۳۰ ساعت اول، فقط یک پردهبرداری (Prologue) طولانی است. به محض عبور از یک نقطه خاص، بازی پوست میاندازد و به چیزی کاملاً متفاوت تبدیل میشود.
پیچشهای داستانی چنان ناگهانی و شوکهکننده هستند که تمام اتفاقات قبلی را بازتعریف میکنند. بازی به یک شبکه عظیم از انتخابها و مسیرهای منشعب تبدیل میشود که در آن کوچکترین تصمیم شما میتواند سرنوشت شخصیتها را به کلی تغییر دهد. این بازی شبیه به نسخه ویدیوگیمی «اثر پروانهای» است که نشان میدهد چگونه انتخابها میتوانند نتایج ترسناک یا شگفتانگیزی داشته باشند.
قهرمانی که دخالت نمیکند
یکی از نقاط قوت بازی، شخصیت اصلی آن، تاکومی است. برخلاف اکثر قهرمانان بازیها که در کار همه سرک میکشند، تاکومی اولویت اولش خودش است و تا مجبور نشود به کسی کمک نمیکند.
این ویژگی باعث میشود سایر شخصیتها (NPCها) صرفاً عروسکهای خیمهشببازیِ شما نباشند. آنها مجبورند مشکلاتشان را خودشان حل کنند و مستقل از دخالت شما رشد کنند. این استقلال شخصیتی باعث میشود داستانهای آنها بسیار واقعیتر و غیرقابل پیشبینیتر باشد.
استراتژی رقص با مرگ
سیستم مبارزات نوبتی و تاکتیکی بازی نیز از قاعده «ریسک بالا» پیروی میکند. از آنجا که شخصیتها به دلایل داستانی نمیتوانند واقعاً بمیرند، بازی شما را تشویق میکند که آنها را تا لبه مرگ ببرید؛ چرا که برخی از قویترین حملات تنها زمانی فعال میشوند که کاراکتر در آستانه شکست باشد.
در نهایت، The Hundred Line بازیای است که ماهها ذهن شما را درگیر میکند. این عنوانی تراژیک، هوشمندانه و جنونآمیز است که اگر صبر کافی برای عبور از آغاز کُند آن را داشته باشید، پاداشی فراموشنشدنی به شما خواهد داد.
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
