به گزارش رونویس، اردوی آماده‌سازی پرسپولیس در ترکیه در شرایطی به پایان رسید که ۳ دیدار تدارکاتی آن‌ها با ۳ نتیجه برد، مساوی و شکست همراه شد و به پایان رسید. پرسپولیس که فصل جدید را قرار است با اندیشه‌های فنی وحید هاشمیان استارت بزند، این روزها در حال آزمون و خطا است تا به ترکیب ایده‌آل برسد؛ به ویژه آنکه هاشمیان به طور رسمی در چند پست دیگر به بازیکنان جدید اعلام نیاز کرده که می‌تواند روی ترکیب اصلی تیم اثر بگذارد. باوجود این، از همین حالا می‌توان چند مورد قطعی یا نزدیک به قطعی را درباره پرسپولیسِ وحید هاشمیان بیان کرد.
پایبند به سیستم مورد علاقه
بازی‌های تدارکاتی پرسپولیس در ترکیه، دست‌کم در ۲تای آخر، ثابت کرد که هاشمیان به سیستم مورد علاقه‌اش برای سرمربیگری یعنی ۱-۳-۲-۴ وفادار است. او در دیدار با ترابزون‌اسپور و ایغدیراسپور، پرسپولیس را با همین سیستم روانه میدان کرد. دقیقا شبیه به کاری که پیش‌تر در ۲ باشگاه هالستِنبِک و نیندورفر در دسته‌های پایین آلمان کرده بود. این بدان معنی است که اگر قرار باشد هاشمیان به این رویه ادامه دهد، بعد از سال‌ها، پرسپولیس استفاده از ۲ مهاجم اصلی و کلاسیک را کنار می‌گذارد تا به جایش، تعداد نفرات خط هافبکش را افزایش دهد. البته که مرور خریدهای پرسپولیس در تابستان، می‌تواند توجیه‌کننده چنین اقدامی باشد. پرسپولیس تا توانست وینگر خرید و حالا اگر هاشمیان بخواهد بهترین استفاده را از شرایط کند، شاید این سیستم به کارش بیاید؛ هم می‌تواند به خوبی سیستم مورد علاقه‌اش را پیاده کند و هم می‌تواند رضایت نسبی این همه وینگری که در پرسپولیس جمع شده‌اند را تامین کند.
خبری از سروش نیست؟
کاسته شدن یک مهاجم از خط حمله و اضافه شدن یک هافبک هجومی که بتواند در موقع حمله، نقش مهاجم کاذب را ایفا کند، باعث شد تا تغییراتی در شرح وظایف تعدادی از بازیکنان پرسپولیس شکل بگیرد. مهم‌ترین آن‌ها تا به الان و طبق ترکیب و تاکتیکی که وحید هاشمیان داشته، عبور از سروش رفیعی است؛ بازیکن مورد علاقه اسماعیل کارتال که نقش تزریق خلاقیت به میانه میدان پرسپولیس را داشت. مشکل بزرگ برای سروش در سیستم وحید هاشمیان این است که شانس کمی برای حضور در ترکیب اصلی خواهد داشت. دلیلش به همان سیستم و سبک بازی سروش برمی‌گردد. هاشمیان اعتقاد ویژه‌ای به استفاده از ۲ هافبک دفاعی با کارایی متفاوت دارد که هیچ‌کدام از این خصایص، به سروش رفیعی نزدیک نیست. او برای پرکردن فضای بین وینگر‌ها و مدافعانش از ۲ هافبک دفاعی دونده و جنگنده که یکی تخریب کند و دیگری علاوه بر تخریب اندکی هم حفظ توپ داشته باشد، اعتقاد ویژه‌ای دارد. دقیقا به همین دلیل است که در ۲ بازی اخیر پرسپولیس، سروش روی نیمکت نشسته تا زوج خدابنده‌لو و سرلک که ویژگی‌های تدافعی بیشتری دارند، در میانه زمین حضور داشته باشند. خبر بد برای سروش اینکه مارکو باکیچ مونته‌نگرویی هم از راه رسیده و از آنجا که خرید خود وحید هاشمیان است، برای بازی در ترکیب فراخوانده شده. این بدان معنی است که حتی اگر قرار باشد اولویت‌ها در میانه زمین پرسپولیس عوض شود، باز هم باکیچ بخت بیشتری در مقایسه با سروش، برای بازی در ترکیب اصلی خواهد داشت.
اگر اورونوف نرسد…
تفکری که وحید هاشمیان برای اجرای سیستم ۱-۳-۲-۴ در پرسپولیس دارد، مبتنی بر بازی فشرده و با هدف محدود کردن فضا برای بازیکنان رقیب است. در این سیستم، هدف در فاز هجومی آن است که توپ به وینگر‌ها سپرده شود و بعد هافبک هجومی تیم که پشت سر تک مهاجم بازی می‌کند، به عنوان مهاجم کاذب به خط حمله اضافه شود. این مورد دوم، یعنی ایفای نقش هافبک هجومی، در ۲ بازی اخیر به رضا شکاری سپرده شده تا از شم گلزنی‌اش استفاده شود؛ ولی واقعیت نگران‌کننده برای پرسپولیسی‌ها، چگونگی جوش خوردن تفکرات هاشمیان در اندیشه بازیکنان این تیم است. آنچه که تا به الان دیده شده، فعلا تمرکز بر روی نظم تاکتیکی و پرهیز از کارهای هیجانی است. درست است که خلاقیت بازیکنی مثل تیوی بیفوما می‌تواند گره‌گشای کار پرسپولیس در این مقطع باشد ولی کافی نیست. اگر هاشمیان همچنان تاکید به استفاده از ۲ هافبک تدافعی در ترکیب داشته باشد، خلاقیت میانه میدانش فروکش خواهد کرد و آن وقت اگر اورونوف نرسد، باید نگران خلق موقعیت کافی در فاز هجومی باشد.
منبع:+
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
