به گزارش زونویس، سوم ژوئن سال ۱۹۹۷ روبرتو کارلوس در ۲۴ سالگی ماندگارترین لحظه فوتبالی‌اش را رقم زد.
در یک تورنمنت دوستانه و در بازی مقابل فرانسه، کارلوس با یک ضربه فراموش‌نشدنی دروازه خروس‌ها و فابین بارتز را گشود، تا از آن تصویر همواره به عنوان یکی از برترین صربات ایستگاهی تاریخ فوتبال یاد شود.
آن ضربه اعجاب‌آور که به قول برخی ناقض برخی قوانین فیزیک هم بود، باعث شد سال‌ها نام روبرتو کارلوس به عنوان یکی از برترین ایستگاهی‌زن‌های تاریخ مطرح شود. اما آیا واقعا اینطور به نظر می‌رسید؟
در قدرت شوت‌های روبرتو کارلوس و سبک منحصربه‌فرد ضرباتش هیچ شک و شبهه‌ای نیست اما در مورد این که او را یکی از برترین ایستگاهی‌زن‌های تاریخ بدانیم، باید کمی تردید به خرج داد. بیایید از اعداد و ارقام کمک بگیریم.روبرتو کارلوس ضربات ایستگاهی خاصی را وارد دروازه رقبا کرده و در تمام دوران فوتبالی‌اش ۴۹ گل از طریق ضربات آزاد به ثمر رسانده اما نرخ تبدیل ضربات ایستگاهی به گل برای او بسیار پایین بوده. در دوران فوتبالی‌اش چیزی در حدود ۱۱۶۰ ضربه ایستگاهی در اختیار داشته و از این تعداد تنها ۴۹ گل به ثمر رسانده. با یک ضرب و تقسیم ساده می‌توان فهمید تنها ۴ الی ۵ درصد ضربات آزاد را تبدیل به گل کرده است که نرخ بالایی نیست. برای مثال، جونینیو با ۱۵ درصد نرخ موفقیت، دیوید بکام با ۱۰ درصد، آندره‌آ پیرلو با ۱۰ درصد، لیونل مسی با ۹ درصد و کریستیانو رونالدو با ۶ درصد، نسبت به او آمار بهتری داشته‌اند.
در تیم ملی برزیل و رئال‌مادرید با وجود حضور ستارگان بزرگی نظیر دیوید بکام، لوئیس فیگو، رونالدینیو و زین‌الدین زیدان، مسئولیت اکثر ضربات آزاد به او سپرده می‌شد و با این وجود او نتوانست تعداد قابل توجهی از این توپ‌ها را تبدیل به گل کند.
منبع:+
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
