پژوهش تازه‌ای نشان می‌دهد افرادی که در اواخر کودکی، نوجوانی یا اوایل بزرگسالی اوتیسم در آنها تشخیص داده می‌شود، نسبت به کسانی که در خردسالی اوتیسم در آنها تشخیص داده می‌شود احتمالا نوع متفاوتی از این اختلال را تجربه می‌کنند.
به گفته شینه ژانگ، نویسنده اصلی این پژوهش و دانشجوی دکترای روانپزشکی دانشگاه کمبریج، افرادی که در آنها اوتیسم زودتر یا دیرتر تشخیص داده می‌شود، مسیر‌های رشدی متفاوتی را طی می‌کنند و به طرز شگفت‌آوری پروفایل‌های ژنتیکی زمینه‌ای متفاوتی دارند.
براساس گزارش «ساینس آلرت»، نتایج همچنین نشان داد افرادی که دیرتر اوتیسم در آنها تشخیص داده می‌شود، بیشتر احتمال دارد الگوی ژنتیکی داشته باشند که با اختلال کم‌توجهی-بیش‌فعالی (ADHD) هم‌پوشانی دارد. این یافته می‌تواند دشواری تمایز میان اختلال طیف اوتیسم و کم‌توجهی-بیش‌فعالی را توضیح دهد.
داده‌های گسترده از چهار قاره
در این پژوهش داده‌های گسترده‌ای از آمریکا، بریتانیا، اروپا و استرالیا شامل اطلاعات ژنتیکی بیش از ۴۵ هزار نفر بررسی شد.
پژوهشگران دریافتند کودکانی که پیش از شش‌سالگی اوتیسم در آنها تشخیص داده می‌شود، در سنین پایین مشکلات رفتاری بیشتری از خود نشان می‌دهند؛ اما با گذشت زمان این مشکلات ثبات پیدا می‌کند. در مقابل، افرادی که پس از ده سالگی اوتیسم آنها تشخیص داده می‌شود، بیشتر احتمال دارد مشکلات رفتاری‌شان با گذشت زمان بدتر شود و به اختلالات روانی مانند افسردگی یا اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD) مبتلا شوند.
پژوهشگران می‌گویند احتمالا یافته‌هایی که نشان می‌دهد افرادی که اوتیسم در آنها دیرتشخیص داشته است با مشکلات روانی بیشتری روبه‌رو هستند، تا حدی با روند رشد متفاوت ویژگی‌های اوتیسم در این افراد قابل‌توضیح است.
نبود مرز مشخص
با این حال، ژانگ و همکارانش هشدار می‌دهند احتمالا هیچ مرز مشخصی بین این دو نوع وجود ندارد و هیچ تفاوت روشنی از نظر شدت علائم بین آنها دیده نمی‌شود. در عوض، ترکیب‌های مختلف ژن‌ها به طیف‌های گوناگونی از علائم، چالش‌ها و نقاط قوت منجر می‌شود.
طبق گفته وارون واریر، پژوهشگر کمبریج ژنتیک می‌تواند تعیین کند کدام ویژگی‌های اوتیسم ظهور پیدا کند و در چه زمانی این اتفاق رخ دهد.
عوامل اجتماعی و فرهنگی مؤثر بر تشخیص
پژوهشگران هشدار می‌دهند عواملی مانند فرهنگ محلی، دسترسی به خدمات درمانی، جنسیت، پیش‌داوری‌های اجتماعی و حتی پنهان‌سازی علائم، بر زمان دریافت تشخیص اثر می‌گذارند.
ژانگ و تیمش هشدار می‌دهند سن تشخیص اوتیسم بسیار پیچیده است. طبق گفته آنها عوامل فرهنگی محلی، دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی، تعصب جنسیتی، انگ اجتماعی، قومیت و پنهان‌کاری احتمالا بر اینکه چه کسی و چه زمانی اوتیسم در او تشخیص داده شود، تاثیر دارند.
با وجود این، چنین دسته‌بندی‌هایی نباید مبنایی برای قضاوت درباره توانایی یا ویژگی‌های افراد قرار گیرد؛ اما شناخت بهتر این تفاوت‌های ژنتیکی در مغز می‌تواند زمینه را برای ارائهٔ حمایت‌ها و خدماتی فراهم کند که متناسب با نیاز هر فرد طراحی شده‌اند.
واریِر می‌گوید درک اینکه نشانه‌های اوتیسم چگونه و در چه زمانی بروز می‌کند، می‌تواند به ما کمک کند تا افراد در طیف اوتیسم را در هر سنی بهتر بشناسیم، دقیق‌تر تشخیص دهیم و حمایت مؤثرتری از آنها انجام دهیم.
به گفته پژوهشگران این پژوهش، گام بعدی آنها بررسی تعامل پیچیده میان عوامل ژنتیکی و اجتماعی است که ممکن است به پیامد‌های روانی نامطلوب در افرادی منجر شود که اوتیسم در آنها دیر تشخیص داده می‌شود.
