فوتبالیست‌هایی که نشان شوالیه دریافت کرده‌اند

تاج و تخت بریتانیا به افرادی از تمام عرصه‌ها نشان افتخار اعطا می‌کند و فوتبال نیز از این قاعده مستثنی نیست. خاندان سلطنتی بریتانیا در طول سال‌ها برخی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ فوتبال را به‌دلیل خدماتشان به این ورزش زیبا مورد تقدیر قرار داده است. چهره‌هایی مانند الکس فرگوسن، بابی رابسون، بابی چارلتون و کنی دالگلیش از شناخته‌شده‌ترین نام‌هایی هستند که موفق به دریافت عنوان «شوالیه» از سوی پادشاهی بریتانیا شده‌اند. در تازه‌ترین مورد، دیوید بکهام ستاره سابق تیم‌های منچستر یونایتد و تیم ملی انگلیس به دلیل خدماتش به فوتبال این کشور نشان شوالیه را از شاه چارلز بریتانیا دریافت کرد.

با این حال، تنها عنوان «شوالیه» نیست که به افراد اعطا می‌شود. درجات پایین‌تری از افتخارات نیز وجود دارد، از جمله CBE، OBE و MBE، و بسیاری از فوتبالیست‌ها نیز به‌دلیل خدماتشان به فوتبال یا فعالیت‌های خیریه موفق به دریافت این افتخارات شده‌اند.

توضیح درباره عنوان شوالیه (Knighthood)

عنوان شوالیه در بریتانیا به افرادی اعطا می‌شود که در حوزه کاری خود خدمات برجسته‌ای ارائه داده‌اند. این عنوان از سوی پادشاه یا ملکه بریتانیا اهدا می‌شود. فردی که این افتخار را دریافت می‌کند، نشان یا مدالی دریافت می‌کند که بیانگر اعطای صلیب شوالیه اعظم (Knight Grand Cross) است. این عنوان (شوالیه یا بانو) بالاترین رتبه در نظام افتخارات شوالیه‌گری به‌شمار می‌رود و پس از آن، عنوان‌های فرمانده شوالیه (Knight Commander) یا فرمانده بانو (Dame Commander) قرار دارند. دارندگان این عناوین می‌توانند از پیشوند Sir (برای مردان) یا Dame (برای زنان) در نام خود استفاده کنند.

نوعی از این عنوان به نام «شوالیه افتخاری» نیز وجود دارد که به افرادی از کشورهایی اعطا می‌شود که پادشاه بریتانیا رئیس دولت آن‌ها نیست. برای مثال، پله در سال ۱۹۹۷ به‌دلیل خدماتش به فوتبال، شوالیه افتخاری شد. با این حال، او چون شهروند بریتانیا نبود، اجازه نداشت از عنوان «سِر» استفاده کند.

در مجموع، تعداد افرادی که در دنیای فوتبال موفق به دریافت این عنوان شده‌اند، بسیار محدود بوده، که نشان‌دهنده ارزش و اعتبار بالای این افتخار است.

فهرست چهره‌های فوتبالی که عنوان شوالیه دریافت کرده‌اند

(*) شوالیه افتخاری

در این میان، تنها استثنا پله است که به‌دلیل غیرانگلیسی بودنش نمی‌توانست از عنوان Sir استفاده کند. یکی از آخرین نمونه‌های این افتخار، کنی دالگلیش اسطوره باشگاه لیورپول بود که در سال ۲۰۱۸ شوالیه شد. با در نظر گرفتن اینکه تنها ۱۵ نفر از دنیای فوتبال تاکنون موفق به دریافت این عنوان شده‌اند، روشن است که این افتخار تا چه اندازه نادر و باارزش است. در ادامه این مطلب تمام چهره‌های فوتبالی که نشان شوالیه را از پادشاه یا ملکه انگلیس دریافت کرده‌اند معرفی خواهیم کرد.

۱- سر تروور بروکینگ

در سال ۲۰۰۴، تروور بروکینگ در فهرست مراسم تولد ملکه، عنوان شوالیه را دریافت کرد. او تمام دوران بازی حرفه‌ای خود را در باشگاه وستهام یونایتد سپری کرد و در ۵۲۱ بازی، ۸۸ گل برای این تیم به ثمر رساند. بروکینگ همچنین ۴۷ بار پیراهن تیم ملی انگلیس را بر تن کرد و ۵ گل به ثمر رساند. تنها حضور او در جام جهانی برای کشورش در سال ۱۹۸۲ در اسپانیا به دلیل مصدومیت ناتمام ماند.

بروکینگ در فاصله آوریل تا اکتبر ۲۰۰۳ به عنوان سرمربی موقت وستهام منصوب شد. او در مجموع هدایت این تیم را در ۱۴ بازی برعهده داشت که حاصل آن ۹ پیروزی، ۴ تساوی و تنها یک شکست بود. اسطوره وستهام ابتدا در سه بازی پایانی فصل ۲۰۰۲/۰۳ هدایت تیم را به‌طور موقت در دست گرفت، پس از آن‌که گلن رُدر به دلیل تومور مغزی در جریان یکی از بازی‌ها از هوش رفت. با وجود پیروزی برابر منچسترسیتی و چلسی و تساوی در برابر بیرمنگام در آخرین روز فصل، این نتایج برای بقای وستهام کافی نبود و تیم او با وجود کسب ۴۲ امتیاز، که رکورد بیشترین امتیاز برای یک تیم سقوط‌کرده در یک فصل ۳۸‌ هفته‌ای است، به دسته پایین‌تر سقوط کرد.

۲- سر مت بازبی

مت بازبی در سال ۱۹۵۸ نشان CBE (Commander of the Order of the British Empire یا نشان والای امپراتوری بریتانیا) دریافت کرد و ده سال بعد، پس از قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا در سال ۱۹۶۸، به مقام شوالیه نائل شد. او از نگاه عمده کارشناسان به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مربیان تاریخ فوتبال شناخته می‌شود. پیش از دوران مربیگری، بازبی بازیکن دو رقیب دیرینه منچستریونایتد، یعنی منچسترسیتی و لیورپول بود.

بازبی از بازماندگان فاجعه هوایی مونیخ بوده و در آن حادثه دچار جراحات متعدد شد، به‌طوری‌که دو بار برای او آیین آخرین دعای کاتولیک برگزار شد. پس از ۹ هفته بستری بودن در بیمارستان، سرانجام بازبی از بیمارستان مرخص شد. پزشکان تا سه هفته پس از سانحه حقیقت ماجرا را از او پنهان کردند، زیرا باور نداشتند که از نظر جسمی و روحی توان شنیدن واقعیت را دارد.

در مجموع، هشت بازیکن جوان منچستریونایتد در آن فاجعه جان خود را از دست دادند: جف بنت، راجر برن، ادی کولمن، دانکن ادواردز، مارک جونز، دیوید پگ، تامی تیلور و لیام ویلَن که همه زیر ۳۰ سال سن داشتند.

۳- سر بابی چارلتون

به همراه مت بازبی، بابی چارلتون یکی از معدود بازماندگان فاجعه هوایی مونیخ بود. او در زمان وقوع این حادثه تنها ۲۰ سال داشت، و همین موضوع باعث می‌شود دستاوردهای دوران حرفه‌ای‌اش حتی شگفت‌انگیزتر جلوه کند. چارلتون عضو تیم ملی انگلیس بود که در سال ۱۹۶۶ قهرمان جام جهانی شد و در همان سال جایزه توپ طلا (Ballon d’Or) را نیز دریافت کرد. او به‌طور گسترده به عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال شناخته می‌شود و در سال‌های ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ نیز در رتبه دوم رأی‌گیری توپ طلا قرار گرفت.

چارلتون پیش از آنکه وین رونی در سال ۲۰۱۷ رکوردش را بشکند، بهترین گلزن تاریخ باشگاه منچستریونایتد بود. او در ۷۵۸ بازی برای این تیم، ۲۴۹ گل به ثمر رساند. در مجموع با احتساب بازی‌های ملی، چارلتون در طول دوران حرفه‌ای خود ۹۱۸ بار به میدان رفت و ۳۱۲ گل زد. اینکه چارلتون توانست از چنان سانحه‌ای جان سالم به در ببرد و سپس به یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ فوتبال تبدیل شود، گویای قدرت اراده و شخصیت استثنایی اوست.

۴- سر چارلز کلِگ

چارلز کلگ فعالیتش را به عنوان بازیکن فوتبال آغاز کرد و برای تیم‌های شفیلد اف‌سی و انجمن شفیلد به میدان رفت. پس از پایان دوران بازیگری، کلگ به داوری روی آورد و قضاوت دو فینال جام حذفی انگلیس را در سال‌های ۱۸۸۲ و ۱۸۹۲ بر عهده داشت. او همچنین در مسابقه‌ای میان اسکاتلند و ولز در سال ۱۸۸۸ و دیدار انگلیس و اسکاتلند در سال ۱۸۹۳ داوری کرد.

کلگ در حالی که هنوز در عرصه داوری فعال بود، در مارس ۱۸۸۹ باشگاه شفیلد یونایتد را بنیان‌گذاری کرد. او در آن زمان رئیس باشگاه کریکت شفیلد یونایتد بود و پیشنهاد داد که در ورزشگاه برامال لین یک تیم فوتبال تشکیل شود، و بدین ترتیب باشگاه شفیلد یونایتد متولد شد. میراث فوتبالی کلگ به اینجا ختم نشد؛ او در سال ۱۸۹۰ به ریاست اتحادیه فوتبال انگلیس (FA) رسید. چارلز کلگ به معنای واقعی کلمه، یکی از چهره‌های بنیادین و تأثیرگذار تاریخ فوتبال بریتانیا بود.

۵- سر کنی دالگلیش

کنی دالگلیش در سال ۲۰۱۸ عنوان شوالیه را دریافت کرد و یکی از جدیدترین چهره‌های فوتبالی است که به این افتخار نائل شده‌اند. در دوران بازیگری، او یکی از ارکان اصلی تیم قدرتمند لیورپول بود و طی هفت سال، سه بار قهرمان جام باشگاه‌های اروپا شد. دالگلیش در طول دوران حرفه‌ای‌اش ۳۴۵ گل در ۸۵۳ بازی به ثمر رساند؛ آماری چشمگیر که جایگاه او را در تاریخ فوتبال تثبیت کرده است.

پس از پایان دوران بازیگری، دالگلیش هدایت تیم‌های لیورپول، بلکبرن و نیوکاسل یونایتد را بر عهده گرفت و در عرصه مربیگری نیز به همان اندازه موفق ظاهر شد. او با لیورپول سه بار قهرمان لیگ دسته اول انگلیس (پیش از تشکیل لیگ برتر) و دو بار قهرمان جام حذفی شد. دالگلیش در فصل ۹۵-۱۹۹۴ نیز با بلکبرن قهرمان لیگ برتر انگلیس شده و نامش را در تاریخ این باشگاه نیز ماندگار کرد.

دالگلیش به همراه همسرش مارینا بیش از ۱۰ میلیون پوند برای بنیاد خیریه‌ای جمع‌آوری کرد که از خانواده‌های قربانیان فاجعه هیلزبورو حمایت می‌کند. دالگلیش نه تنها به‌عنوان یکی از اسطوره‌های تاریخ فوتبال شناخته می‌شود، بلکه به‌دلیل فعالیت‌های انسان‌دوستانه‌اش نیز مورد تحسین قرار گرفته است. باشگاه لیورپول در سال ۲۰۱۷ یکی از سکوهای ورزشگاه آنفیلد را به نام او نام‌گذاری کرد.

۶- سر الکس فرگوسن

الکس فرگوسن سال ۱۹۹۹، تنها یک ماه پس از آن‌که تیم منچستریونایتد تحت هدایت او با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا سه‌گانه تاریخی خود را کامل کرد، عنوان شوالیه دریافت کرد. پیروزی دراماتیک برابر بایرن مونیخ در فینال در شهر بارسلون، آخرین قطعه از پازل موفقیت یونایتد به شمار می‌رفت که پیش‌تر جام حذفی و لیگ برتر را نیز فتح کرده بود.

فرگوسن بیش از هر مربی دیگری در تاریخ فوتبال جام قهرمانی به دست آورده است. او در دوران حضورش در منچستریونایتد ۳۸ جام مختلف کسب کرد، از جمله ۱۳ عنوان قهرمانی لیگ برتر، پنج جام حذفی و دو قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا. این سرمربی اسکاتلندی به‌حق یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های تاریخ منچستریونایتد و لیگ برتر انگلیس به شمار می‌آید.

۷- سر تام فینی

تام فینی، اسطوره باشگاه پرستون نورث اِند و تیم ملی انگلیس، در سال ۱۹۹۸ عنوان شوالیه دریافت کرد. او پیش‌تر نیز در سال‌های ۱۹۶۱ و ۱۹۹۲ به‌ترتیب نشان‌های OBE (Officer of the Most Excellent Order of the British Empire یا افسر والا مقام امپراتوری بریتانیا) و CBE را کسب کرده بود. فینی در ۴۷۴ بازی برای پرستون ۲۱۰ گل به ثمر رساند، رقمی چشمگیر با توجه به شرایط سخت بازی در آن دوران، زمانی که توپ‌ها سنگین‌تر و زمین‌ها کیفیت بسیار پایین‌تری نسبت به امروز داشتند.

فینی ۷۶ بار برای تیم ملی انگلیس به میدان رفت و ۳۰ گل به ثمر رساند، آماری که او را در جمع ۱۰ گلزن برتر تاریخ تیم ملی این کشور قرار می‌دهد. تعداد گل‌های ملی فینی با آلن شیرر و نت لاف‌هاوس برابر است. تام فینی یکی از برترین بازیکنان تاریخ فوتبال به شمار می‌آید و نامش همواره در کنار بزرگ‌ترین چهره‌های این ورزش ذکر می‌شود.

۸- سر جف هرست

جف هرست نخستین بازیکن تاریخ بود که در فینال جام جهانی هت‌تریک کرد؛ رکوردی که تا سال ۲۰۲۲ پابرجا ماند تا اینکه کیلیان امباپه توانست در فینال جام جهانی قطر آن را تکرار کند. هت‌تریک هرست در دیدار نهایی جام جهانی ۱۹۶۶ برابر آلمان غربی رقم خورد، جایی که انگلیس با پیروزی ۴–۲ قهرمان جهان شد. او نه‌تنها در تاریخ فوتبال انگلیس جایگاهی جاودانه دارد، بلکه یکی از اسطوره‌های باشگاه وستهام یونایتد نیز محسوب می‌شود.

هرست در طول دوران حضورش در وستهام ۵۰۰ بازی انجام داد و ۲۴۲ گل به ثمر رساند. او در سال ۱۹۶۴ همراه با این تیم قهرمان جام حذفی و جام خیریه انگلیس شد و در فصل ۶۵–۱۹۶۴ نیز جام برندگان اروپا را بالای سر برد. پس از آن، هرست برای استوک‌سیتی نیز بیش از ۱۰۰ بازی انجام داد و در ۱۳۰ دیدار، ۳۹ گل به ثمر رساند.

۹- سر استنلی متیوز

استنلی متیوز یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال بریتانیا شناخته می‌شود و تنها بازیکنی است که در دوران بازیگری خود عنوان شوالیه را دریافت کرده است. او همچنین نخستین برنده جایزه بازیکن سال اروپا و عنوان بهترین بازیکن سال از دید نویسندگان فوتبال انگلستان بود.

متیوز در طول دوران حرفه‌ای خود بیش از ۸۰۰ بازی انجام داد، در سال ۱۹۵۳ همراه با بلک‌پول قهرمان جام حذفی شد و در فصل ۴۳–۱۹۴۲ جام لیگ دوران جنگ را فتح کرد. او در سال ۱۹۵۶ نیز جایزه توپ طلا را به‌دست آورد. استنلی متیوز برای دو باشگاه استوک‌سیتی و بلک‌پول به‌عنوان یک اسطوره شناخته می‌شود؛ او ۳۵۵ بازی برای استوک و ۴۲۸ بازی برای بلک‌پول انجام داد. در عرصه ملی نیز متیوز در ۵۴ بازی برای تیم ملی انگلیس به میدان رفت و ۱۱ گل به ثمر رساند.

۱۰- سر برت میلی‌چیپ

برت میلی‌چیپ در سال ۱۹۹۱ عنوان شوالیه را دریافت کرد و بسیاری از کسانی که او را می‌شناختند، از او به عنوان «یک جنتلمن واقعی» یاد می‌کردند. میلی‌چیپ از سال ۱۹۸۱ ریاست اتحادیه فوتبال انگلیس (FA) را بر عهده گرفت؛ دوره‌ای که فوتبال انگلیس شاهد چندین فاجعه تلخ بود، از جمله فاجعه ورزشگاه هیسل، آتش‌سوزی ورزشگاه برادفورد سیتی و فاجعه هیلزبورو.

با این حال، تصمیم‌گیری‌های ضعیف او در برخی مقاطع، از جمله در جریان انتصاب تری ونبلز به‌عنوان سرمربی تیم ملی، در حالی که هنوز پرونده فاجعه هیلزبورو در حال بررسی بود، موجب شد برایان گلانویل، روزنامه‌نگار معروف لقب «برت خنثی» را به او بدهد. میلی‌چیپ در سال ۱۹۹۶ از ریاست اتحادیه فوتبال بازنشسته شد و دو سال بعد، در سال ۱۹۹۸، نشان افتخار فیفا (FIFA Order of Merit) را دریافت کرد.

۱۱- پله

پله فقید، تنها کسی در این فهرست به شمار می‌آید که عنوان شوالیه افتخاری دریافت کرده است. او اسطوره‌ای بی‌بدیل در فوتبال جهان و یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ برزیل به‌شمار می‌آید. عملکرد پله در باشگاه سانتوس حیرت‌انگیز بود و در ۶۵۹ بازی، ۶۴۳ گل به ثمر رساند.

همچنین پله ۹۲ بار برای تیم ملی برزیل به میدان رفت و ۷۷ گل به ثمر رساند؛ رکوردی که تا سال ۲۰۲۳ در اختیار او بود تا اینکه نیمار از آن عبور کرد. او در طول دوران حرفه‌ای خود ۳۷ جام معتبر به دست آورد، از جمله سه قهرمانی در جام جهانی و در سطح فردی نیز هفت بار توپ طلا کسب کرد. پله بی‌تردید یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال و نمادی از شکوه این ورزش است.

۱۲- سر الف رمزی

سر آلف رمزی، سرمربی تیم ملی انگلیس از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۴ بود و بزرگ‌ترین افتخار او، رساندن «سه شیرها» به قهرمانی جام جهانی ۱۹۶۶ است. رمزی یک سال بعد از این موفقیت تاریخی، عنوان شوالیه را دریافت کرد. او پیش‌تر در دوران بازیگری، مدافع تیم ملی انگلیس بود و در جام جهانی ۱۹۵۰ نیز حضور داشت. رمزی ۳۲ بازی ملی انجام داد و در بیش از ۳۰۰ بازی برای دو باشگاه ساوتهمپتون و تاتنهام هاتسپر به میدان رفت.

در دوران بازی، او با تاتنهام قهرمان دسته اول و دوم لیگ انگلیس شد، اما دوران مربیگری‌اش به‌مراتب پرافتخارتر بود. رمزی موفق شد با ایپسویچ تاون عناوین قهرمانی در دسته‌های اول، دوم و سوم را به‌دست آورد و سپس با تیم ملی انگلیس جام جهانی را فتح کرد. او در مجموع ۵۱۰ بازی را به‌عنوان سرمربی هدایت کرد که از این تعداد ۲۵۶ بازی را با پیروزی پشت سر گذاشت؛ آماری که نشان از درصد برد ۵۰.۲ درصدی دوران مربیگری رمزی دارد.

۱۳- سر دیو ریچاردز

دیو ریچاردز در مارس ۱۹۹۰ به‌عنوان رئیس باشگاه شفیلد ونزدی منصوب شد و سپس در سال ۱۹۹۹ ریاست لیگ برتر انگلیس را بر عهده گرفت. اندکی پس از پذیرش این سمت، او از ریاست باشگاه شفیلد ونزدی کناره‌گیری کرد، در حالی که این باشگاه در آستانه سقوط از لیگ برتر قرار داشت. ریچاردز در جریان مراسم تولد ملکه در سال ۲۰۰۶ به‌دلیل خدماتش به ورزش، عنوان شوالیه را دریافت کرد.

با این حال، دوران فعالیت ریچاردز در فوتبال خالی از حاشیه نبود. در سال ۲۰۱۲ و پس از بررسی‌های «کمیته مستقل فاجعه هیلزبورو» مشخص شد که او به توصیه حقوقی از نصب یادبودی برای هواداران لیورپول که در حادثه آوریل ۱۹۸۹ جان باختند، خودداری کرده بود. ریچاردز همچنین پس از اعلام میزبانی قطر برای جام جهانی ۲۰۲۲، با بیان این‌که «یوفا و فیفا فوتبال را از انگلیسی‌ها دزدیده‌اند»، جنجال تازه‌ای به‌پا کرد.

۱۴- سر بابی رابسون

بابی رابسون یکی از نجیب‌ترین و درعین‌حال دست‌کم‌گرفته‌شده‌ترین مربیان تاریخ فوتبال است. او در سال ۲۰۰۲ به‌دلیل خدماتش به فوتبال عنوان شوالیه را دریافت کرد و در همان سال، نشان افتخار شهر نیوکاسل و جایزه رئیس یوفا را نیز بدست آورد. یک سال بعد، در سال ۲۰۰۳، رابسون به تالار افتخارات فوتبال انگلیس راه یافت.

بسیاری فراموش کرده‌اند که رابسون پیش از مربیگری، بازیکن توانمندی نیز بود. او در دو مقطع برای فولام بازی کرد و در میان این دو دوره، هفت فصل را در وست‌برومویچ آلبیون گذراند. رابسون همچنین ۲۰ بازی ملی برای تیم انگلیس انجام داد. در دوران مربیگری، او هدایت ۹ تیم از جمله تیم ملی انگلیس و باشگاه بارسلونا را بر عهده داشت و در مجموع در ۱,۴۴۶ بازی روی نیمکت نشست که از این تعداد، ۷۱۸ پیروزی کسب کرد؛ آماری که نرخ پیروزی او را به ۴۹.۶۵ درصد می‌رساند.

۱۵- سر استنلی روس

استنلی روس فعالیتش را به‌عنوان داور آغاز کرد و بعدها به‌عنوان ششمین رئیس فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) بین سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۴ خدمت کرد. او در سطح آماتور فوتبال بازی می‌کرد، اما پس از شکستگی مچ دست، مجبور شد از فوتبال خداحافظی کند. روس در سال ۱۹۲۷ به‌عنوان داور رسمی تاییدیه رسمی دریافت کرد و نخستین بازی بین‌المللی خود را در دیداری میان بلژیک و هلند سوت زد که با برتری ۲ بر ۰ بلژیک به پایان رسید.

در مجموع، روس در ۳۴ بازی بین‌المللی داوری کرد و در فوتبال داخلی انگلیس نیز یکی از شناخته‌شده‌ترین داوران دوران خود بود. او در فینال جام حذفی ۱۹۳۴ بین منچسترسیتی و پورتسموث داور بازی بود که با پیروزی ۲–۱ منچسترسیتی در ومبلی همراه شد. مهم‌ترین دستاورد روس در فوتبال، بازنویسی قوانین این بازی و ساده‌تر کردن آن‌ها بود؛ اقدامی که تأثیر ماندگاری بر تاریخ فوتبال گذاشت.

۱۶- سر والتر وینترباتم

والتر وینترباتم نخستین سرمربی تاریخ تیم ملی فوتبال انگلیس بود و از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۲ هدایت این تیم را برعهده داشت. او نه‌تنها اولین سرمربی انگلیس محسوب می‌شد، بلکه جوان‌ترین و در عین حال باسابقه‌ترین مربی تاریخ این تیم نیز بود. پس از دوران مربیگری، وینترباتم به‌عنوان مدیر آموزش مربیان در اتحادیه فوتبال انگلیس (FA) منصوب شد و نقش مهمی در تحول نظام مربیگری در فوتبال این کشور ایفا کرد.

اشتیاق او برای گسترش دانش مربیگری باعث شد طرحی ملی برای آموزش مربیان پایه‌گذاری کند. وینترباتم بسیاری از بازیکنان تیم‌های ملی را تشویق کرد تا در این دوره‌ها شرکت کنند و گواهینامه مربیگری بگیرند. چهره‌های برجسته‌ای مانند بابی رابسون، جیمی هیل و ران گرینوود از جمله کسانی بودند که در این دوره‌ها حضور یافتند و به اعتبار این برنامه افزودند.

۱۷- سر دیوید بکهام

دیوید بکهام، یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ انگلیس و از شناخته‌شده‌ترین چهره‌های ورزشی جهان، نخستین بار در دهه ۹۰ میلادی با تیم جوانان منچستریونایتد و نسل طلایی مشهور به «کلاس ۹۲» به شهرت رسید. او نقش کلیدی در تیمی داشت که در سال ۱۹۹۹ سه‌گانه تاریخی لیگ برتر، جام حذفی و لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد. بکهام در مجموع شش عنوان قهرمانی لیگ برتر را با یونایتد به دست آورد و سپس راهی رئال مادرید شد، جایی که به نمادی فرهنگی و جهانی تبدیل گردید.

بکهام که بازوبند کاپیتانی تیم ملی انگلیس را بر بازو داشت، رهبر نسل طلایی فوتبال کشورش بود. او پس از دوران حضور در رئال، فوتبالش را در آمریکا با تیم ال‌ای گلکسی ادامه داد و سپس در دوره‌هایی کوتاه برای پاری‌سن‌ژرمن و آ.ث. میلان نیز به میدان رفت. پس از بازنشستگی، بکهام به دنیای مدیریت بازگشت و مالکیت باشگاه اینتر میامی در لیگ MLS را برعهده گرفت. او توانست ستارگانی همچون لیونل مسی، سرخیو بوسکتس، جوردی آلبا و لوییس سوارز را به این تیم بیاورد و فوتبال آمریکا را وارد مرحله‌ای تازه کند.

چهره‌های فوتبالی دریافت‌کننده نشان CBE

همانند شوالیه‌ها، فهرست افرادی از دنیای فوتبال که نشان CBE دریافت کرده‌اند نیز بسیار محدود است. تاکنون تنها ۹ نفر از چهره‌های فوتبالی موفق به دریافت این افتخار شده‌اند. در حالی که تعداد دارندگان نشان‌های شوالیه و CBE اندک است، نشان OBE دامنه‌ی گسترده‌تری از افراد را شامل می‌شود.

آلن شیرر

آلن شیرر در سال ۲۰۱۶ پس از یک دوران درخشان فوتبالی، نشان CBE را دریافت کرد. او با عملکرد استثنایی خود به بهترین گلزن تاریخ باشگاه نیوکاسل یونایتد و همچنین بهترین گلزن تاریخ لیگ برتر انگلیس تبدیل شد. شیرر در مجموع ۵۵۹ بازی برای سه باشگاه ساوتهمپتون، بلکبرن و نیوکاسل انجام داد و موفق به زدن ۲۸۳ گل شد.

پس از بازنشستگی، شیرر برای مدت کوتاهی هدایت نیوکاسل یونایتد را بر عهده گرفت و در ۸ بازی تنها یک پیروزی و دو تساوی به دست آورد، که برای نجات تیم از سقوط کافی نبود. پس از این تجربه کوتاه، او به دنیای تحلیل فوتبال روی آورد و از سال ۲۰۰۶ تاکنون یکی از چهره‌های اصلی برنامه تلویزیونی Match of the Day در شبکه BBC است.

روی هاجسون

روی هاجسون یکی از پرافتخارترین و باتجربه‌ترین مربیان تاریخ فوتبال است که کارنامه‌ای چشمگیر در تیم‌هایی چون اینتر میلان، اودینزه، تیم‌های ملی سوئیس و فنلاند، فولام، لیورپول و تیم ملی انگلیس دارد. او در دوران مربیگری خود موفق شد با تیم مالمو در سال‌های ۱۹۸۶ و ۱۹۸۸ قهرمان لیگ سوئد شود و همچنین در فصل ۲۰۰۰/۰۱ قهرمانی سوپرلیگ دانمارک را به دست آورد.

در مجموع، هاجسون بیش از ۱,۰۰۰ بازی را به‌عنوان سرمربی در کارنامه دارد و به‌عنوان یکی از «مربیان قابل اعتماد» در فوتبال شناخته می‌شود. همین اعتبار باعث شد باشگاه کریستال پالاس تنها دو سال پس از پایان نخستین دوره حضور او، بار دیگر هدایت تیم را به هاجسون بسپارد. در طول دوران حرفه‌ای‌اش، او هدایت ۲۲ تیم در هشت کشور مختلف را بر عهده داشته و تأثیر چشمگیری بر فوتبال جهان گذاشته است.

چهره‌های فوتبالی دریافت‌کننده نشان OBE

علاوه بر این فهرست، سه چهره سرشناس دیگر نیز به‌صورت افتخاری نشان OBE دریافت کرده‌اند: ژرار هولیه (سرمربی پیشین لیورپول) و آرسن ونگر (سرمربی سابق آرسنال) در سال ۲۰۰۳، و جانفرانکو زولا (بازیکن پیشین چلسی) در سال ۲۰۰۴.

در دنیای فوتبال، دریافت نشان OBE نسبت به نشان‌های CBE و شوالیه رایج‌تر است، هرچند همچنان از ارزش و اعتبار بالایی برخوردار است. بسیاری از بزرگ‌ترین نام‌های فوتبال انگلیس تاکنون این افتخار را کسب کرده‌اند و بی‌تردید در سال‌های آینده نیز چهره‌های بیشتری در فهرست افتخارآفرینان پادشاهی بریتانیا جای خواهند گرفت. این سنت که برای بیش از هفت دهه توسط ملکه الیزابت دوم ادامه داشت، اکنون با پادشاهی چارلز سوم همچنان پابرجاست و قرار است نسل‌های بعد نیز آن را تداوم بخشند.