به گزارش برنا، رقابت‌های جهانی تکواندو امسال در حالی به پایان رسید که برخلاف انتظار، برخی از نام‌های درخشان این رشته از جمله آرین سلیمی، مهران برخورداری، ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده موفق به کسب مدال نشدند. این نتیجه برای بسیاری از علاقه‌مندان به تکواندو و ورزش ایران دور از انتظار بود اما نباید فراموش کرد که ناکامی در یک تورنمنت جهانی نمی‌تواند معیار قضاوت نهایی درباره‌ی این قهرمانان باشد.
این ورزشکاران همان چهره‌هایی هستند که در المپیک، بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان با تلاش و غیرت خود پرچم ایران را به اهتزاز درآوردند. افتخارات آن روزها هنوز در ذهن مردم باقی مانده و نباید با یک نتیجه‌ی ضعیف، تمام آن تلاش‌ها را نادیده گرفت. ورزش عرصه‌ی فراز و فرود است و هیچ قهرمانی همیشه در اوج نمی‌ماند.
واقعیت این است که گاهی خود ما، با افزایش بی‌حد و مرز سطح توقعات فشار روانی سنگینی بر دوش قهرمانان‌مان می‌گذاریم. انتظارات افراطی و قضاوت‌های عجولانه می‌تواند روحیه‌ی هر ورزشکاری را تضعیف کند. این جوانان نه ماشین مدال‌آوری، بلکه انسان‌هایی پرتلاش و پرانرژی هستند که برای سربلندی کشورشان جنگیده‌اند.
حال که تا المپیک بعدی زمان کافی در اختیار داریم، فرصت مناسبی است تا نگاه حمایتی‌تری نسبت به این قهرمانان داشته باشیم. فدراسیون، کادر فنی، رسانه‌ها و مردم باید همدل باشند تا این ورزشکاران دوباره به خودباوری برسند و با انگیزه‌ای تازه به میدان بازگردند.
در کنار تحلیل عملکرد گذشته، نباید از موفقیت‌های تازه نیز غافل شد. ابوالفضل زندی و مهدی حاجی موسایی که در همین رقابت‌ها موفق به کسب مدال طلا و نقره جهان شدند، شایسته‌ی تحسین‌اند اما تجربه نشان داده است که اگر تعریف‌ها از حد بگذرد، ممکن است همان دامِ توقعات بالا برای آنها نیز تکرار شود.
تکواندو رشته‌ای استراتژیک در ورزش ایران است؛ رشته‌ای که مسیر کسب سهمیه‌ی المپیک در آن پیچیده و حساس است، چیزی شبیه یک جدول مندلیف با روابط دقیق و ظریف! بنابراین نگاه برنامه‌ریزی‌شده و کنترل‌شده به این رشته ضروری است تا نه افراط در تعریف، و نه تفریط در انتقاد، باعث لطمه به روند رشد آن شود.
تکواندوکاران ما سرمایه‌های ملی هستند. هوگوپوشانی که سال‌ها برای رسیدن به مدارج بین‌المللی زحمت کشیده‌اند و شایسته‌ی حمایت پایدار هستند. حفظ انگیزه‌ی این نسل، مهم‌تر از هر مدالی است که امروز یا فردا بر گردنشان آویخته می‌شود.
تکواندو همواره یکی از رشته‌های مدال‌آور و پرافتخار ورزش ایران بوده است. استمرار این مسیر نیازمند حمایت، برنامه‌ریزی، آرامش روانی و اعتماد متقابل میان ورزشکاران و مسئولان است. تنها با چنین نگاهی می‌توان امید داشت که بار دیگر پرچم سه‌رنگ ایران بر فراز میادین جهانی به اهتزاز درآید.
انتهای پیام/
