به گزارش خبرنگار برنا«بیتا مهدوی»، تنها ، تهی و تاریک آمده بود تا از قصه های بی تابی اش بگوید و از سقف کوتاه آسمان. در پی زندگی آمده تا شاید لقمه نانی بیابد و او کسی نیست جز کودک خیابان . هرشب کودکان زیادی درخیابان های سر به خواب می روند و خواب می بینند فردا روز دیگری است اما فردا هم همانند امروز زیر دست و پامی مانند و در چشم همگان نادیدنی می شوند .
کودکان خیابان واژه نام آشنای شهر خاکستری هستند قربانیان کوچکی که از خروس خوان تا بوق سگ مشغول گدایی یا دستفروشی هستند و آخر های شب در اتوبوس های اوراقی ، زیر پله ها ، در ساختمان های مخروبه و بیرون کانالهای تهویه بیتوته می کنند .
بررسی ها نشان می دهد که از هم پاشیدگی خانواده ،مرگ یا معلولیت والدین این کودکان را به خیابان ها می کشاند . متاسفانه بعضی از این کودکان بیش از ۵ سال ندارند که در دام تبهکاران بزرگسال و سازمان یافته می افتند و از آنان برای جیب بری ، دزدی و فروش مواد مخدر استفاده می شود .
نگهداری کودکان خیابان
چندی قبل سید جواد حسینی رئیس سازمان بهزیستی درمصاحبه با رسانه های گروهی در مورد وضعیت کودکان خیابانی اظهار داشته بود : دست کم ۵۰ درصد کودکان کار ایرانی هستند و طبق آمار سال ۱۴۰۳، حدود ۱۲ هزار و ۶۶۳ پرونده فعال در حوزه کودکان کار ثبت شده که از این تعداد، ۹۸۹۷ نفر در مراکز روزانه و ۲۷۶۶ نفر در مراکز نگهداری تحت پوشش بودند.
وی با بیان اینکه آنچه تحت عنوان «کودکان کار» شناخته می‌شود، تنها منحصر به کودکان خیابانی نیست افزود : بخش زیادی از این کودکان در مزارع، کوره‌های آجرپزی و کارگاه‌ها و سایر اماکن مشغول به کار هستند که معمولاً مورد غفلت قرار می‌گیرند در حالی که هنگام صحبت از کودکان کار، بیشتر توجه‌ها به کودکان خیابانی جلب می‌شود.
رئیس سازمان بهزیستی کشور با بیان اینکه در سازمان دو نوع مرکز شامل «مراکز نگهداری» و «مراکز روزانه» برای حمایت از این کودکان وجود دارد، به ساختار حمایتی سازمان بهزیستی در این زمینه پرداخته و گفته: در حال حاضر ۳۶ مرکز نگهداری وجود دارد که ۱۸ مرکز دولتی و ۱۸ مرکز غیردولتی هستند، علاوه بر این، ۵۱ مرکز روزانه آموزشی، حمایتی و توانمندسازی نیز برای کودکان فعال هستند
حسینی با تأکید بر اینکه رویکرد سازمان بهزیستی، «خانواده‌محوری» است، تصریح کرد: با رویکرد خانواده‌محوری افراد در مراکز روزانه، در طول روز خدمات دریافت می‌کنند و شب به خانواده خود بازمی‌گردند و ارتباط با خانه قطع نمی‌شود.
وی در ادامه به تشریح جزییات مراکز نگهداری کودکان کار پرداخته و یادآورکرده : مراکز نگهداری کودکان شامل چهار تیپ «مراکز سرپایی»، «مراکز نگهداری کوتاه‌مدت»، «مراکز میان مدت» و «مراکز بلندمدت» است. در «مراکز سرپایی» کودکانی که پس از شناسایی در همان روز، تعیین و تکلیف می‌شوند. در «مراکز کوتاه‌مدت» کودکان ممکن است مدت کوتاهی در آنجا نگهداری شوند و همچنین شناسایی شده و خدمات دریافت می‌کنند و سپس به خانواده‌ها تحویل داده می‌شوند و یا بعد از مدت کوتاهی به مراکز نگهداری منتقل می‌شوند که تا ۲۱ روز امکان نگهداری در این مراکز کوتاه مدت وجود دارد. در «مراکز میان مدت» نیز تا سه ماه امکان نگهداری از کودک وجود دارد و «مراکز بلندمدت» نیز تا یکسال از کودکان نگهداری می‌شود.
رئیس سازمان بهزیستی افزود: از اواخر سال ۱۴۰۲ و اوایل سال ۱۴۰۳ در تهران با هماهنگی نهادهایی مانند دادستانی، دادگستری و شهرداری، فرایند ساماندهی کودکان خیابانی با سرعت بیشتری دنبال شده و لذا از اواخر ۱۴۰۲ به طور محسوسی کودکان خیابانی در تهران کاهش یافته است. به طوریکه در تهران ۴۰۰۰ کودک در این طرح، ساماندهی شده‌اند که یکی از کانونهایی که در این زمینه بسیار کمک‌کننده بوده «مرکز شوق زندگی» بوده است.
کودکان خیابان
علی فرجام روانشناس اجتماعی در مورد کودکان خیابان به برنا می گوید: فقر مطلق در این خانواده ها مهمترین عامل تهدید کننده و اساس بیشتر عوامل تهدیدکنندگی دیگر است . از آنجا که این کودکان در شرایطی زندگی می کنند که پایین تر از سطح کار کرد عادی خانواده هاست ، نیاز های ضروری آنها مانند تغذیه کافی ، پوشاک ، مسکن ، مراقبت های بهداشتی و ….. برآورده نمی شود. در حالی که برآورده شدن این نیاز ها پایه و اساس برآورده شدن نیاز های سطوح بالاتر مانند نیاز به محبت و دوست داشته شدن ، احساس تعلق داشتن به جایی و پذیرش خود است . در واقع تکامل هر فرد به برآوره شدن تمام این نیاز ها بستگی دارد بنابر این تعجب آور نیست که بزرگترین آرزوی این بچه ها داشتن یک مسن و سرپناه و موارد مشابه آن است زیرا در سلسله مراتب نیاز های انسان این گونه نیاز ها ، موقعیت اساسی و پایه ای دارند . از آنجا که نیاز های حیاتی این کودکان برآورده نمی شود ، انگیزه ه ومحرک های آنها کمتر به سطح نیاز های مراتب بالاتر ارتقا می یابد . به این معنا که در سطح نیاز های حیاتی باقی می مانند و در آن سطح تثبیت می شوند .
آرزوی تحصیل
وی می افزاید : یکی از مهمترین آرزوهای این کودکان هنوز هم مدرسه رفتن است . دسترسی به مدرسه ، مستلزم داشتن وضعیتی است که شرط لازم برای دسترسی به شرایط زندگی بهتر است . این تمایل کودکان می تواند پایه ای برای ادغام کودکان در مدارس باشد . تعلیم و تربیت نادرست والدین و دسترسی نداشتن به مدرسه از مهمترین عوامل تهدید کننده ای هستند که پیام های منفی طولانی مدت دارند . این بچه ها باید از چرخه فاسدی که والدین آنها دچارش هستند . خارج شوند و زندگی متفاوت و بهتری را آغاز کنند . در این مورد مدرسه یک عامل حمایتی مهم تلقی می شود ، مخصوصا برای کودکانی که در شرایط دشوار زندگی می کنند .
نتایج بررسی ها نشان داده است که کودکان خیابانی بشدت از محیط اجتماعی گسترده اطراف خود جدا و در فضایی از نیاز های حیاتی خود رها شده اند . آنها در فقر مطلق به سر می برند و این عامل تهدید کننده ، تهدیدهای اجتماعی دیگری را برایشان به وجود می آورد . هویت شخصی و خانوادگی این کودکان به علت نامشخص بودن وضعیت زناشویی والدین آنان مبهم است و درصد زیادی از این کودکان شناسنامه ندارند و تولد تعداد زیادی از آنها به صورت رسمی ثبت نشده است.
کودکان‌خیابانی و بیماری
این روانشناس اجتماعی با بیان اینکه کودکان خیابان به علت محرومیت از غذای مناسب دچار سوء تغذیه هستند تاکید می کند : این کودکان از بیماری های گوارشی و پوستی رنج می برند و تقریبا ۹۰ درصد آنها با والدینشان زندگی می کنند ولی خانواده ها اغلب پر جمعیت و تعداد اعضای آنها از ۵ تا ۱۰ نفر متغیر است . بررسی های انجام شده نشان داده است که حدود ۸۰ درصد از این خانواده ها از روستا ها و شهر های کوچک به تهران مهاجرت کرده اند . این خانواده ها اغلب در یک اتاق اجاره ای در ناکجا آباد زندگی می کنند.
انتهای پیام/
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
