۲۲:۰۱ – ۲۳ شهریور ۱۴۰۴
رونویس– چوگان، این بازی تاریخی که ریشهاش به هزاران سال پیش در ایران باستان برمیگردد، نه فقط یک ورزش بلکه روایت زندگی، فرهنگ و مهارتی است که در لایههای زمان تنیده شده است. اگرچه ممکن است خیلیها به اشتباه ورزش چوگان را فقط با اشراف و خاندانهای سلطنتی و در کشورهای غربی بشناسند، اما واقعیت این است که چوگان در قلب ایران، در روستاها و میان مردمی که عشق اسب در رگهایشان جاری است، زندهتر از همیشه ریشه دارد و بازی میشود.
فقط کافی است که تاریخچه چوگان را مرور کنیم، پس از آن به راحتی متوجه میشویم این بازی صرفا یک ورزش یا بازی برای سرگرمی نبوده و در پیچ و خم آن ماجراهای بسیاری پنهان است.
این بازی به سراسر جهان رفت
در زمان هخامنشیان و ساسانیان، چوگان نه فقط تفریح که تمرینی جدی برای جنگاوران بود. بازیای که سوارکاران را برای نبردهای سخت آماده میکرد؛ جایی که مهارت در اسبسواری و دقت در ضربه زدن به توپ، میتوانست تفاوت میان زندگی و مرگ باشد. جالب است بدانیم کلمه «چوگان» از زبان فارسی آمده و معنای آن چوبی بلند و باریک است که برای ضربه زدن به توپ استفاده میشود؛ یک ابزار ساده، اما نمادین که جذابیت این ورزش را صد چندان کرد و باعث شد که آن را به جغرافیاهایی فراتر از ایران ببرد.
در این بازی، روح زیبایی ببینید
شاید بپرسید چطور و از چه راهی؟ خیلی ساده. تاجران جذابیتش را دیدند و تجربه کردند و چوگان از طریق جاده ابریشم و روابط فرهنگی، به کشورهای دیگر آسیایی و سپس اروپا راه یافت و در دوران استعمار به هند و انگلیس برده شد.
امروزه بازی چوگان یا به اصلاح انگلیسیاش پولو به عنوان یک ورزش بینالمللی شناخته شده و مسابقات رسمی آن در سراسر جهان برگزار میشود، اما روح چوگان ایرانی هنوز هم در دل روستاها و مناطق بکر ایران زندگی میکند و به همین خاطر در یکی از روستاهای شمال کشور، کنار زمین چوگان که آغوش سبز طبیعت را به دوش کشیده، با چند چوگانسوار محلی به گفتوگو نشستیم تا برایمان از زیباییهای چوگان بگویند.
زندگی یعنی هماهنگی با طبیعت
محمد، مردی ۳۵ ساله که از کودکی با اسب و چوب چوگان بزرگ شده بود، گفت: «برای ما چوگان چیزی فراتر از بازی است؛ چوگان یعنی همراهی با اسب، یعنی لحظهای که قلب تو با تپش نعل اسب هماهنگ میشود و چوب به توپ میخورد. این حس را نمیتوان با هیچ چیزی عوض کرد.»
سحر، دختر جوانی که تازه چوگان را شروع کرده بود، به چشمهای پر امیدش اشاره کرد و گفت: «اگر به بچههای شهرهای بزرگ هم فرصت بدهیم، این بازی را تجربه کنند، مطمئنم عشق به طبیعت و صبر و تمرکز را یاد میگیرند. چوگان به ما یاد میدهد که زندگی یعنی هماهنگی با طبیعت و احترام به موجودات زنده؛ و با آنها که این ورزش را فقط مردانه میدانند خیلی مخالفم. شاید برای دختران شهری که اسبها را از دور دیدهاند این ورزش کمی سخت به نظر بیاید، اما برای مایی که از بچگی اسبسواری کردهایم مثل آب خوردن است.»
پیرمرد چوگانسوار دیگری که سالها در این ورزش تجربه داشت، در ادامه حرفهای سحر گفت: «اسبها فقط حیوان نیستند، شریک زندگی ما هستند. چوگان باعث میشود که ما این رابطه را عمیقتر درک کنیم. احترام به اسب و فهم زبان بیکلامش، چیزی است که از این بازی به ما میرسد.»
ورزشی که یک سبک زندگی است
چوگان، نه فقط یک ورزش که سبک زندگی است؛ سبک زندگی کسانی که صبح زود و با صدای نعل اسبها بیدار میشوند، کسانی که میدانند سرعت و دقت تنها ابزارهای موفقیت نیستند، بلکه صبر و احترام به طبیعت و موجودات زنده، کلیدهای این بازیاند. این سبک زندگی، رابطه انسان و طبیعت را در سطحی عمیقتر تعریف میکند، جایی که مهارتهای فردی در خدمت یک هدف مشترک قرار میگیرند.
راهی برای همزیستی نسلها با فرهنگ و تاریخ
تحلیل دقیقتر نشان میدهد چوگان نمادی از همزیستی است؛ همزیستی انسان با اسب و طبیعت، همزیستی نسلها با فرهنگ و تاریخ. این ورزش میتواند در دنیای امروز که سرعت و دیجیتالیزه شدن همه چیز را تحت تأثیر قرار داده، نقطهای برای بازگشت به ریشهها و یادآوری اهمیت مهارتهای انسانی و هماهنگی با طبیعت باشد.
در واقع، چوگان در قالب یک بازی، راهی برای آموزش و انتقال ارزشهایی است که جامعه امروز به شدت به آنها نیاز دارد؛ از جمله تمرکز، همکاری، احترام به دیگران و طبیعت، و البته حفظ میراث فرهنگی. این ورزش به کودکان و جوانان فرصت میدهد تا بخشی از هویت فرهنگی خود را لمس کنند و در عین حال سلامت جسمی و روانیشان را تقویت کنند.
چوگان را به فرزندانمان هدیه کنیم
امروز، فدراسیون چوگان ایران با برگزاری مسابقات، جشنوارهها و برنامههای آموزشی تلاش میکند این ورزش را نه فقط در قالب یک بازی، بلکه به عنوان بخشی از سبک زندگی و هویت ایرانی، به نسل جدید منتقل کند. این تلاشها نشانهای است از اهمیت چوگان به عنوان یک میراث فرهنگی زنده.
پس اگر ما به بچههایمان فرصت آشنایی با چوگان را بدهیم، فقط یک ورزش را به آنها معرفی نکردهایم؛ بلکه پلی زدهایم میان گذشته و آینده، میان انسان و طبیعت، میان مهارت و فرهنگ. چون چوگان به ما یادآوری میکند که زندگی، مجموعهای از هماهنگیهاست؛ هماهنگی بین سرعت و صبر، قدرت و ظرافت، و مهمتر از همه، انسان و طبیعت.
منبع: فارس
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
