پژوهشگران مرکز جامع سرطان دانشگاه ایالتی اوهایو (OSUCCC – James) موفق شدند پرده از راز مهمی بردارند که سال‌ها بزرگ‌ترین مانع در برابر ایمنی‌درمانی سرطان به‌شمار می‌رفت: چرا سلول‌های T که اصلی‌ترین بازوی سیستم ایمنی در مبارزه با تومور‌ها هستند، در روند درمان دچار خستگی و از کارافتادگی می‌شوند.
به گزارش sciencedaily، این مطالعه پیش‌بالینی جامع محققان نشان دادند سلول‌های T خسته در اثر انباشت پروتئین‌های ناقص و نادرست‌تاخورده وارد یک مسیر تازه و ناشناخته استرسی می‌شوند که پاسخ استرس پروتئوتوکسیک در خستگی سلول‌های T یا TexPSR نام گرفته است.
برخلاف سامانه‌های طبیعی کنترل استرس که سرعت تولید پروتئین را برای بازگرداندن تعادل کاهش می‌دهند، این مسیر جدید برعکس عمل کرده و تولید پروتئین را شتاب می‌بخشد. پیامد این وضعیت، انباشت بی‌وقفه پروتئین‌های معیوب، گرانول‌های استرسی و توده‌های سمی است؛ وضعیتی مشابه پلاک‌های آمیلوئیدی در بیماری آلزایمر. این بار اضافی موجب فروپاشی سلول‌های T و ناتوانی آنها در حمله به سلول‌های سرطانی می‌شود.
به گزارش نشریه معتبر Nature Reviews Immunology، این پدیده نوعی شوک پروتئوتوکسیک نامیده شده است. جالب آن‌که هنگامی که پژوهشگران با مهار برخی عوامل کلیدی TexPSR در مدل‌های پیش‌بالینی جلوی این چرخه را گرفتند، سلول‌های T دوباره توانایی عملکرد خود را بازیافتند و ایمنی‌درمانی به‌طور چشمگیری اثربخش‌تر شد.
زی‌های لی، نویسنده ارشد مطالعه، مدیر مؤسس مؤسسه ایمونوانکولوژی پیلوتونیا و نایب‌رئیس تحقیقات ترجمانی در مرکز سرطان اوهایو گفت: خستگی سلول‌های T بزرگ‌ترین مانع ایمنی‌درمانی سرطان است. یافته‌های ما پاسخی شگفت‌انگیز و امیدوارکننده به این مشکل بنیادی ارائه می‌دهد و می‌تواند مسیر توسعه نسل جدیدی از دارو‌های مهندسی‌شده سرطان را تغییر دهد.
لی که بیش از سه دهه به بررسی ارتباط میان کیفیت تاخوردگی پروتئین و ایمنی مشغول است، افزود: محققان جهان تاکنون خستگی سلول‌های T را از زاویه ژنتیک، اپی‌ژنتیک و متابولیسم بررسی کرده‌اند اما نقش کنترل کیفیت پروتئین تقریباً نادیده گرفته شده بود ـ تا امروز.
این تیم پژوهشی همچنین دریافت که سطح بالای TexPSR در سلول‌های T بیماران سرطانی با پاسخ‌های ضعیف‌تر بالینی به ایمنی‌درمانی ارتباط مستقیم دارد. این موضوع نشان می‌دهد که مهار TexPSR می‌تواند رویکردی نوین برای تقویت درمان‌های بالینی سرطان باشد.
به گفته یی وانگ، نویسنده اول مقاله و دانشجوی دکتری در آزمایشگاه لی: وقتی سلول‌های T خسته می‌شوند، همچنان سلاح‌های مولکولی خود را تولید می‌کنند، اما همان سلاح‌ها را پیش از استفاده نابود می‌سازند. این چرخه خودویرانگر دلیل اصلی از کار افتادن آنهاست.
مکانیسم تازه کشف‌شده نه تنها در مدل‌های پیش‌بالینی بلکه در چندین مدل بالینی سرطان از جمله ریه، مثانه، کبد و لوسمی نیز تأیید شد که نشان‌دهنده اهمیت گسترده آن در انواع مختلف سرطان‌ها است.
نتایج کامل این پژوهش در تازه‌ترین شماره نشریه Nature منتشر شده است.
انتهای پیام/
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
