۱۱:۱۶ – ۲۷ مهر ۱۴۰۴
رونویس– قرنهاست که پرسشی بزرگ ذهن بشر را به خود مشغول کرده است: با وجود میلیاردها سیاره در کهکشان، چرا هنوز هیچ نشانی از حیات هوشمند فرازمینی پیدا نکردهایم؟ اکنون گروهی از دانشمندان پاسخی غیرمنتظره برای «سکوت بزرگ کیهان» ارائه کردهاند: شاید تمدنهای بیگانه وجود دارند، اما آنقدرها هم که تصور میکنیم پیشرفته یا کنجکاو نیستند و پس از مدتی کاوش، دست از تلاش کشیده و به انزوا رفتهاند.
سناریوی جدید که بر پایهی اصلی با عنوان «عادیبودن رادیکال» استوار است، با ایدههای رایج دربارهی موجودات فضایی ماورایی که بر قوانین فیزیک تسلط دارند، مخالفت میکند. در عوض، این فرضیه کهکشان را مکانی با شمار اندکی تمدن توصیف میکند که سطح فناوری آنها تفاوت چندانی با ما ندارد.
دکتر رابین کربت، پژوهشگر ارشد در دانشگاه مریلند و از اعضای مرکز پروازهای فضایی گادرد ناسا، نظریهی مطرحشده را اینگونه توصیف میکند: ایده این است که آنها پیشرفتهتر از ما هستند، اما نه خیلی بیشتر. تفاوت در حد داشتن آیفون ۴۲ بهجای آیفون ۱۷ است. این فرض طبیعیتر و محتملتر به نظر میرسد، چون چیزی نامعمول را مطرح نمیکند.
فرضیهی تازه در پاسخ به پارادوکس فرمی مطرح شده است؛ تناقضی که میان احتمال بالای وجود تمدنهای بیگانه و فقدان هیچگونه شواهد قطعی از آنها وجود دارد. دکتر کربت معتقد است بسیاری از توضیحات دیگر، از جمله اینکه زمین یک «باغوحش کیهانی» تحت نظارت است یا اینکه ما در کهکشان تنها هستیم، بیشازحد خیالپردازانهاند.
جستوجوی هوش فرازمینی (SETI) همواره بر یافتن «آثار فناورانه» متمرکز است. تمدنهای پیشرفته ممکن است با ساخت فانوسهای لیزری قدرتمند که از سیارات دیگر قابل مشاهدهاند، وجود خود را آشکار کنند. آنها شاید با فرستادن کاوشگرهای رباتیک در سراسر کهکشان یا ساخت سازههای عظیم در فضا برای مهار انرژی ستارهشان، وجود خود را ابراز کنند. حتی ممکن است از دیگر سیارات بازدید کنند یا آثار و مصنوعات خود را در سراسر کهکشان پراکنده سازند. تمام این تلاشها میتواند آنها را برای ما قابل مشاهده کند.
اما اصل عادیبودن رادیکال با چنین دیدگاهی مخالف است و سکوت بزرگ را اینگونه توضیح میدهد که تمدنهای بیگانه از نظر پیشرفت فناوری در سطح مشابه با ما قرار دارند. بهگفتهی کربت: «آنها سریعتر از نور نیستند، ماشینهایی مبتنی بر انرژی تاریک یا ماده تاریک یا سیاهچالهها ندارند. آنها از قوانین جدید فیزیک استفاده نمیکنند.» درنتیجه بیگانگان ممکن است پس از مدتی اکتشاف با کاوشگرهای رباتیک، از دادههای تکراری خسته شوند و دست از کاوش در فضا بردارند.
آرتور سی. کلارک، نویسندهی مشهور علمیتخیلی،، گفتهی مشهوری دارد: «دو احتمال وجود دارد: یا ما در جهان تنها هستیم، یا نیستیم و هر دو به یک اندازه ترسناکاند.» کربت گمان میکند حقیقت ممکن است جایی میان این دو باشد؛ «در جهانی بهمراتب عادیتر و بنابراین کمتر ترسناک». او اضافه میکند که برقراری تماس با موجودات فرازمینی ممکن است تا حدی برایمان ناامیدکننده باشد.
بااینحال، همهی دانشمندان با دیدگاه تازه موافق نیستند. پروفسور مایکل گرت، مدیر مرکز اخترفیزیک جودرل بنک، ضمن استقبال از این نظریه به عنوان یک دیدگاه تازه، انتقاداتی را نیز مطرح میکند. او میگوید: این نظریه نوعی بیتفاوتی انسانی را به کل کیهان تعمیم میدهد. برایم سخت است باور کنم که تمام حیات هوشمند تا این حد بیهیجان باشد. حتی اگر تمدنها به یک سطح فناوری ثابت رسیده باشند، آن سطح میتواند بسیار فراتر از تواناییهای کنونی ما باشد.
گرت در مقالهای که قرار است در نشریه Acta Astronautica منتشر شود، دیدگاهی متفاوت را مطرح میکند: «من بیشتر متمایل به توضیحی ماجراجویانهتر از پارادوکس فرمی هستم: تمدنهای پسازیستی آنقدر سریع پیشرفت میکنند که از توان ادراک ما فراتر میروند. امیدوارم حق با من باشد، هرچند ممکن است اشتباه کنم. طبیعت همیشه در گوشهای از جهان غافلگیری تازهای برای ما دارد.»
از سوی دیگر، پروفسور مایکل بولندر، کارشناس سیاستهای مربوط به جستوجوی هوش فرازمینی، به اشیای ناشناس پرنده (UAPs) اشاره میکند و میگوید شاید پاسخ همین حالا نیز پیش روی ما باشد. به گفتهی او، اگر حتی درصد کمی از این اشیا منشأ انسانی نداشته باشند و تواناییهایی که در گزارشهای متعدد از آنها دیده شده بهوضوح فراتر از فناوری عمومی بشر امروز باشد، در آن صورت، پرسش فرمی که میگفت ‹دیگران کجا هستند؟› میتواند پاسخی تجربی پیدا کند.»
مطالعه در پایگاه داده آرکایو منتشر شده است.
منبع: زومیت
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
