یوونتوس نماد جدید ناکامی فوتبالی؛ این شما و این نسخه ایتالیایی منچستریونایتد  

آنری و ونگر شاهد پیروزی تیم تحت هدایت سسک فابرگاس – هم‌تیمی‌سابق آنری و شاگرد پیشین ونگر – توانست یوونتوس را از کار بیندازد و با پیروزی ۲-۰ کومو مقابل یووه یک روز تاریخی برای این باشگاه رقم خورد. کومو از سال ۱۹۵۲ تاکنون نتوانسته بود یوونتوس، پرافتخارترین تیم سری آ را شکست دهد؛ با وجود این‌که آن‌ها در نیم قرن گذشته در سطوح پایین فوتبال ایتالیا بودند، این پیروزی برایشان افتخاری بزرگ بود.

کومو تا سال ۲۰۱۹ در سری دی، پایین‌ترین سطح حرفه‌ای فوتبال ایتالیا بود و همین فصل گذشته به سری آ رسید. حالا تیم تحت هدایت فابرگاس آینده‌دار، بالاتر از یوونتوس بحران‌زده در رده ششم قرار دارد. چند ردیف آن‌طرف‌تر از آنری و ونگر، دیمین کومولی نشسته بود؛ همکار سابق سرمربی اسبق آرسنال که مسئول راهبردی تاتنهام و لیورپول هم بود. کومولی حالا مدیر اجرایی امور ورزشی یوونتوس است و دوستان قدیمی این مدیر فرانسوی شاید دوست داشتند او را کمی دلداری دهند چون حالا کارش دشوارتر از گذشته شده است.

با وجود اینکه باخت به کومو اولین شکست فصل یوونتوس بود، روند بدون شکست این تیم از ابتدای سپتامبر هیچ بردی نداشت. این تیم به متخصص تساوی تبدیل شده است؛ آن‌ها تا همین یکشنبه پنج تساوی متوالی کسب کردند و در فصل ۲۵-۲۰۲۴ هم ۱۶ تساوی در سری آ به دست آوردند. تساوی لزوماً برابر با بازی خسته‌کننده نیست اما برای باشگاهی که تا چند سال پیش در بهار، اسکودتو درو می‌کرد و به مراحل پایانی لیگ قهرمانان اروپا می‌رسید، روند تساوی‌ها و تلاش برای کسب رتبه چهارم، ملال‌آور و آزاردهنده است.

در عین حال، یک پرونده تازه از سوی یوفا روی میز کومولی قرار گرفته است. نقض قوانین فیرپلی از سوی یوونتوس، اتهام جدیدی است که با آن روبه‌رو شده‌اند. البته یوونتوس انتظار ندارد نتیجه تحقیقات یوفا به محرومیت از رقابت‌های اروپایی منجر شود اما ممکن است آن‌ها با جریمه مالی و محدودیت خرید بازیکن در فصل ۲۷-۲۰۲۶ روبه‌رو شوند. پرداختن به داستان‌های پروژه‌ی جونتولی و تیاگو موتا و بدتر از آن احتمال بازگشت موتا به یوونتوس نیز مفصل‌تر از چیزی است که در این مطلب بتوان به آن پرداخت.

خلاصه بگوییم، یوونتوس دیگر آن نهاد قدرتمند سال ۲۰۱۸ نیست؛ باشگاهی که توان مالی هزینه کردن ۲۵۰ میلیون یورویی برای خرید و دستمزد کریستیانو رونالدو را داشت. اما بحران‌های مالی پسا کرونا و مدیریت غلط در هزینه‌ها در نهایت باعث شده یوونتوس «گروگان ابدی» کریستیانو رونالدو به نظر برسد. سایه‌ی رونالدو بعد از چهار سال هنوز روی یوونتوس سنگین است و جای خالی گل‌های پرشمار او پرنشدنی است. پس از جدایی رونالدو از یوونتوس، بیانکونری شش ماه بعد ۸۰ میلیون یورو هزینه کرد تا دوشان ولاهوویچ را به تیمش بیاورد و در آن زمان، یوونتوسی‌ها به خودشان می‌بالیدند که مهاجمی در سطح ارلینگ هالند و کیلیان امباپه جذب کرده‌اند. مکس الگری، سرمربی وقت یوونتوس با لبخند می‌گفت: «این سه نفر بهترین مهاجم نسل خودشان هستند».

سه سال بعد و با تعویض دو مربی، حالا ولاهوویچ برای ایگور تودور صرفاً گزینه‌ای برای نیم ساعت پایانی بازی است. جاناتان دیوید و لویس اوپندا، دو مهاجم جدید یوونتوس روی هم یک گل زده‌اند و در جدول بهترین گلزنان یوونتوس حتی از لوید کلیِ مدافع هم پایین‌تر هستند.

تودور می‌گوید نگران است؛ او اعتقاد دارد یک سرمربی باید همیشه نگران باشد چون باید فکر کند چگونه می‌تواند تیمش را بهتر کند و گل نزدن تیمش، یک مشکل است که باید حل شود. البته باخت به کومو یک اتفاق زلزله‌گونه نیست. تودور تأکید داشت با توجه به تاریخچه نه‌چندان قابل اعتنا و ظاهر کوچک باشگاه کومو، آن‌ها پشتوانه مالی خوبی دارند. مالکیت این باشگاه برعهده یک کنسرسیوم اندونزیایی است و مسابقه یوونتوس و کومو، دیدار دو باشگاهی بود که در سه پنجره نقل و انتقالاتی اخیر، بیشترین هزینه خالص در ایتالیا را داشته‌اند.

تودور می‌گوید کومو «یک باشگاه کوچک تقلبی» است و در واقع کوچک نیستند؛ از نگاه سرمربی یوونتوس، کومو تیمی است که به دقت بسته شده، خوب تمرین کرده و هوشمندانه بازی می‌کند. بعد از ۹۰ دقیقه پرفشار که یوونتوس نتوانست از ضدحملاتش بعد از دریافت گل از روی ضربه آزاد بهره ببرد، این سؤال پیش آمد که «باشگاه بزرگ تقلبی»  دقیقاً چه شکلی است؟ اگر منچستریونایتد را نماد یک «باشگاه بزرگ تقلبی» بدانیم، یوونتوسِ امروز دقیقاً نسخه ایتالیایی منچستریونایتد است.

یوونتوس با منچستریونایتد سال‌های اخیر شباهت زیادی دارد؛ بیانکونری بیش از منچستریونایتد در پنج سال گذشته سرمربی عوض کرده، از پرهزینه‌ترین‌های کشورش بوده و همان تعداد افتخار داخلی کسب کرده است: دو قهرمانی جام حذفی در سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۴. و جالب این‌که هردو باشگاه، توان مالی بالایی دارند اما هزینه‌ها بی‌نتیجه بوده است. 

در ماه گذشته، روحیه‌ی جنگندگی افسانه‌ای یوونتوس موسوم به “Fino Alla Fine” فقط برای مدتی کوتاه پدیدار شد؛ در دو کامبک شگفت‌انگیز مقابل اینتر و دورتموند با گلزنی در ثانیه‌های پایانی اوقات تلف‌شده. اما جز آن دو مسابقه، تودور مقابل تیم‌های بزرگ حرفی برای گفتن نداشته است. منچسترسیتی در جام جهانی باشگاه‌ها به یوونتوس پنج گل زد و رئال مادرید آن‌ها را در مرحله‌ی یک‌هشتم نهایی همان تورنمنت کنار زد. حالا در برنابئو، رئال مادرید دوباره آماده است همان بلا را بر سر یوونتوس بیاورد.

ترجمه‌ی یادداشت Ian Hawkey از وب‌سایت تایمز، همراه با کمی دخل و تصرف

منبع:+