وحید هاشمیان عملکرد فنی موفقی در پرسولیس نداشت. البته چند علت در این امر دخالت داشت. او بازیکنانی را از تیم کنار گذاشت که باشگاه نتوانست جای آن‌ها را پر کند و البته بازیکنان زیادی از مجموعه فنی او مثل اورونوف، سرژ اوریه، شکاری، عمری و کنعانی و… مدام مصدوم بودند.
در برخی بازی‌ها هم او و تیمش بدشانس بودند، اما تاکتیک‌های معمولا اشتباه در بُعد فنی، مهم‌ترین علت ناکامی او بود. اما بی‌اعتقادی به شارلاتانیسم در فوتبال ایران، عامل اصلی دوری او از فوتبال بود.
وقتی مردی در فوتبال ما بیش از اندازه مبادی آداب است و به شارلاتانیسم و ارتباط با دلال‌ها و پشت‌پرده‌ها ندارد، مجموعه عوامل ناکامی برای او تکمیل می‌شود. هاشمیان می‌توانست با دو برد، این فضای شارلاتانیسم را کنترل کند و در طول زمان به آن فائق آید، اما نتوانست و حالا مجبور شد با یک پرونده ضعیف فوتبال ایران را ترک کند و شاید تا چند سال هم فرصت برای ابراز عملکرد نصیب او نشود.
هاشمیان بی‌اعتقاد به شارلاتان‌بازی بود. اهل بی‌ادبی و فریاد زدن در کنار زمین برای تحت‌تأثیر قرار دادن داوران نبود، اهل مصاحبه‌های آن‌چنانی نبود. او می‌توانست رسانه‌ها را به‌راحتی در کنترل خود داشته باشد و ارتباط گرمتری با پدرخوانده‌ها برقرار کند، اما نداشت.
امروز نگارنده مثل خیلی‌های دیگر راضی به رفتن هاشمیان از پرسپولیس است، به خاطر این‌که این تیم وضعیت بهتری داشته باشد. اما مثل خیلی‌های دیگر من هم بیشتر دوست داشتم پرسپولیس با او موفق باشد، نه امثال اوسمار و برانکو و حتی گل‌محمدی.
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
