قبل از بلگراد تصمیمی گرفتم که بدترین روز‌های زندگی‌ام را رقم زد؛ بعد از لقمان رضایی دیگر هیچ چیزی اهمیت نداشت
قهرمان امید‌های جهان در گفت‌و‌گو با آنا:
کشتی‌گیر ایذه‌ای که در صربستان طلای جهانی گرفت می‌گوید طی دو سال اتفاقات تلخ متوالی را تجربه کرده و حالا اعتماد به نفسش برگشته و می‌داند که می‌تواند در ۷۲ کیلوگرم حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشد.
به گزارش خبرگزاری آنا، ایمان محمدی در کنار پسرعمویش علیرضا مُهمدی نایب قهرمان جهان و المپیک، اصالتا از تاکوتر ایذه، جزو اولین کشتی‌گیران نسل جدید ایذه بود که در کشتی فرنگی ایران بار دیگر نام این شهر را سر زبان‌ها انداخت. او که خاطره تلخی از جهانی ۲۰۲۳ صربستان، جایی که برای اولین بار صاحب دوبنده تیم ملی در مسابقات جهانی بزرگسالان شده بود، داشت، چند روز قبل در صربستان طلای زیر ۲۳ سال جهان را گرفت تا نوید یک رقابت خوب با دانیال سهرابیِ عنوان‌دار جهان را در چرخه انتخابی وزن ۷۲ کیلوگرم مسابقات جهانی ۲۰۲۶ بدهد.
در خانواده محمدی و مُهمدی‌ها، همه اهل کشتی و دوست‌دار کشتی‌اند. ایمان و علیرضا هر دو متولد سال ۸۱ هستند، ایمان دو ماه از علیرضا بزرگتر است و عارف محمدی، یک سال از هر دوی آنها. مربی سازنده علیرضا مُهمدی و عارف محمدی، ملک‌محمد بویری است و مربی ایمان، مرحوم لقمان رضایی که سال گذشته در پی سانحه‌ای فوت کرد.
گفتوگوی خبرگزاری آنا با ایمان محمدی را در زیر می‌خوانید:
آنا: تو و علیرضا (مُهمدی) اسم خودتان را به عنوان یک مدعی جدی برای بزرگسالان، از سال ۲۰۲۲ در کشتی فرنگی مطرح کردید و تا سال ۲۰۲۳ هم در اکثر مسابقات با هم عضو تیم ملی بودید.
سال ۲۰۲۲ من و علیرضا هر دو طلای جوانان آسیا را گرفتیم و بعد هم جوانان جهان. امید‌های آن سال من طلا گرفتم ولی علیرضا به خاطر مصدومیتی که داشت، باخت.
آنا: فکر کنم سال ۲۰۲۲ شروع همین مصدومیتی بود که درنهایت بعد از نقره سال ۲۰۲۵ تصمیم گرفت جراحی کند.
بله، شروع مصدومیتش همان سال بود. بعد هم جام‌جهانی رفتیم، من سه برد داشتم ولی علیرضا به خاطر همین آسیب‌دیدگی زانویش، زیاد خوب نتیجه نگرفت. هر دو برای آسیایی انتخاب شدیم که من طلا گرفتیم و علیرضا برنز و بعد هم در مسابقات رنکینگ، او طلا گرفت و من برنز.
آنا: هر دو ملیپوش شدید، اما در بلگراد ۲۰۲۳ تو همان کشتی اولت به گئورگی تیبیلوف باختی، اما علیرضا اولین مدال جهانی‌اش را گرفت. تو در شرایطی باختی که خیلی روی مدالت حساب می‌شد.
راستش بلگراد ماجرای خودش را داشت. من شرایطم خیلی خوب بود، همه خوب‌های دنیا را برده بودند، کشتی‌گیران طراز اولی که روی سکو رفتند را با اختلاف شکست داده بودم. حتی رقبای خارجی هم من را مدعی طلای ۶۳ کیلو می‌دانستند، اما دو ماه قبل از جهانی یک اشتباه بزرگ کردم. اینکه خواستم سیستم کشتی‌ام را عوض کنم و متوجه نبودم که با این کار ضرر خواهم کرد.
آنا: این تصمیم خودت بود؟ یا با مشاوره کسی انجامش دادی؟
تصمیم خودم بود و فکر می‌کردم کار درستی است ولی شرایط برای من خیلی بد شد و صربستان ۲۰۲۳ بدترین مسابقه عمرم شد. فکر می‌کنم واقعا به لحاظ فنی فاجعه بودم. توانایی قبلم را به کل از دست داده بودم، درحالیکه قبلا کشتی‌های خوبی با ابولادزه، طالح ممدوف و… گرفته بودم.
آنا: دقیقا چه کاری انجام دادی؟
می‌خواستم اختلافم را با حریفان بیشتر کنم، خیلی روی مسائل فنی که باید، کار نکردم و بیشتر تمرکزم روی کار با دست‌ها بود، آن هم نه حالت همیشگی، بلکه به سبکی جدید و بد هم تاوانش را دادم.
آنا: سال ۲۰۲۳ انتخابی را با میثم دلخانی دادی؟
نه، انتخابی‌ام با عارف (برادر بزرگتر ایمان محمدی) بود
آنا: یادم هست هر دو به تورنمنت رنکینگ اعزام شدید.
بله، عارف رفت فینال و من سوم شدم، اما هر دو به یک نفر باخته بودیم و درنهایت، چون من آسیایی بزرگسالان طلا گرفته بودم، انتخاب شدم.
آنا: ضربه‌های روحی باخت در بلگراد که آن را بدترین روز‌های عمرت عنوان کردی، باعث شد به وزن المپیکی نروی و در چرخه المپیک شرکت نکنی؟ چون علیرضا (مُهمدی) بلافاصله بعد از جهانی ۲۰۲۳ به وزن المپیکی ۸۷ کیلو رفت.
بله، شرایطم خیلی بد شد، این باخت برایم خیلی سنگین بود. چیزی که از خودم انتظار داشتم اتفاق نیفتاده بود، شکست صربستان من را چند سال عقب انداخت. علیرضا، چون مدالش را در بلگراد گرفته بود، بلافاصله تغییر وزن داد، اما من، چون مدال نگرفته بودم این کار را نکردم. چند ماه خوب تمرین نکردم و زمان را برای تغییر وزن از دست دادم. عملا تا از مهر که جهانی تمام شده بود تا بهمن ماه همان سال، شرایط خوبی نداشتم. حتی قرار نبود آسیایی بزرگسالان بروم، چون مصدومیت هم داشتم، اما لحظه آخری انتخاب شدم.
آنا: بعد از آن وارد چرخه جهانی اوزان غیرالمپیکی شدی و میثم دلخانی را بردی.
قبل از آسیایی یک بار در لیگ با او انتخابی دادم و بردمش. در آسیایی سوم شدم و دلخانی هم در مجارستان مدال برنز گرفت. من در تورنمنت روسیه طلا گرفتم.
آنا: آن روز‌هایی که می‌گویی حالت اصلا خوب نبود، مرحوم لقمان رضایی کنارت بود؟
او مثل یک پدرم برایم بود و در آن شرایط روحی خیلی کمکم کرد. خیلی به من نزدیک بود. زمانی که صربستان باختم، خیلی‌ها از من انتقاد می‌کردند ولی او اولین نفری بود که پشتم درمی‌آمد و انتقاد‌ها را گردن می‌گرفت که من آسیب نبینم. مرد بزرگی بود، درگذشتش یک حسرت بزرگ برای همه شاگردانش شد. بعد از باخت صربستان فکرش را نمی‌کردم که یک بار دیگر کشتی بگیرم، اینقدر حالم بد بود. یادم هست یک بار نیم ساعت با من صحبت کرد، حرف‌هایش حال روحی‌ام را بهتر کرد، ولی مصدومیت امان نداد. پشت سر هم مصدوم شدم.
آنا: در جهانی اوزان غیرالمپیکی در آلبانی هم نتیجه آن چیزی نشد که انتظار می‌رفت.
اشتباه داوری خیلی واضح بود. همین اتفاقی که برای دانیال سهرابی در جهانی زاگرب رخ داد، برعکسش گریبان من را در کشتی با حریف روس گرفت. کشتی من و حریف روس ۲۰ دقیقه طول کشید و تایم پزشکی نمی‌گرفتند. مبارزه ما اینطور شده بود که ۲۰ ثانیه کشتی می‌گرفتیم و دو دقیقه استراحت، کشتی را ۲-۲ باختم. روس با اینکه بعد از مبارزه با من ۳-۴ ساعت استراحت کرده بود، اما اینقدر در کشتی با من به او فشار آمده بود که نتوانست به فینال برود و من حذف شدم. بعدش مربی روسیه گفت که بعد از کشتی با تو دیگر بدنش برنگشت و در آخر هم خود کشتی‌گیر روس بابت آن همه وقفه در مبارزه‌مان عذرخواهی کرد. البته کشتی‌گیر خوبی هم هست.
آنا: بعد تو یک تصمیمی گرفتی که خیلی در آن وقت عجیب به نظر می‌آمد. یادم هست گفتی که اصلا نمی‌خواستی در قهرمان کشوری کشتی بگیری و بعد، چون معافت نکردند، دو وزن بالاتر آمدی که وزن کم نکنی.
بعد از آلبانی هم شرایط خوبی نداشتم، چون باخته بودم. یک مسابقه در روسیه و یکی هم در لیگ ۶۳ کیلو گرفتم و بعد، چون شرایط مسابقه نداشتم و فکر می‌کردم از قهرمان کشوری معاف شوم، اما این اتفاق نیفتاد، آمدم ۷۲ کیلو که لااقل وزن کم نکنم. آقا لقمان (مرحوم رضایی) دو شب قبل از مسابقه گفت حتما کشتی بگیر که چرخه را از دست ندهی. گفتم وزنم ۶۸ کیلوست، دو شبه که نمی‌توانم کم کنم. گفت برو ۷۲ بگیر، دور به دور آمدم و آنجا اول شدم. بعد دوباره سعی کردم که شروع خوبی در چرخه داشته باشم، اما یک هفته قبل از اینکه به تورنمنت کرواسی برویم، مربی‌ام را از دست دادم. بدبیاری پشت بدبیاری و این هم تکمیلش. دو سال متوالی فقط بد آوردم، از صربستان تا آلبانی و همین تورنمنت کرواسی که آقا لقمان فوت کرد. اصلا دیگر مهم نبود چه اتفاقی می‌افتد. چقدر تمرین کردی و چقدر آماده‌ای. مرگ لقمان رضایی خیلی سخت بود، برای همه شاگردانش. من، پویا دادمرز، رامین طاهری و… همه شرایط مان بعد از آن خیلی بد بود. نمی‌توانم بگویم او چقدر به همه ما نزدیک بود، چقدر کمک‌مان می‌کرد، همه‌مان شوکه شدیم. تا ماه‌ها تمرین کردن برای‌مان سخت بود.
آنا: ولی دوباره استارت زدی و پایانش هم خوب بود: طلای امید‌های جهان. چه کسانی در این راه کمکت کردند؟
این دوره سختی برای همه ما بود که پشت سرش گذاشتیم. مربیان‌مان مصیب مرادی، اکبر عالی محمودی و ملک‌محمد بویری، با ما زیاد صحبت می‌کردند که اتفاق تلخی است که افتاده و باید با آن کنار آمده و تمرین کنیم. آنها کنار ما بودند.
آنا: از بچه‌های تیم ملی چطور؟
امین میرزازاده. دستش درد نکند. امین همیشه هوای ما را داشت. اولین نفری که وقتی شرایط بدی داری، کنار خودت می‌بینی، پهلوان امین میرزازاده است. او همیشه هست و کمک می‌کند. او با من خیلی همدردی کرد و کمک کرد که برگردم.
آنا: باتوجه به فیزیکت، خیلی‌ها فکر نمی‌کردند تو بتوانی در ۷۲ کیلو مدال جهانی بگیری.
همه می‌گفتند فیزیکت برای ۷۲ کیلو خوب نیست، ولی من تمرین کردم و خوب هم جواب داد. البته که این تازه شروع کار است و پایان نیست. حالا خیلی راه مانده و باید مسابقه به مسابقه بهتر شوم.
آنا: البته ۷۲ کیلو باوجودی که وزن المپیکی نیست، اما مدعیان خیلی زیادی دارد. رده سنی بزرگسالانش هم واقعا سخت است.
بله، جزو سنگین‌ترین اوزان است، مدعیان سرسختی دارد و سکویش هر سال عوض می‌شود. شاید بالای ۱۰ مدعی جدی و گردن کلفت داشته باشد.
آنا: برای تو یک رقیب خوب داخلی هم هست. دانیال سهرابی که با برنزی که در جهانی زاگرب گرفت، فعلا از دو در چرخه ۲۰۲۶ جلوتر است و به عنوان یک عنوان‌دار جهان، باید تلاش زیادی بکنی که به رقابت انتخابی با او برسی. البته، چون تو ۶۳ کیلو می‌گرفتی بعید می‌دانم در این سال‌ها سابقه کشتی گرفتن با دانیال را داشته باشی.
در این ۶-۷ سال نه، ولی در رده‌های سنی نونهالان و نوجوانان قبلا با هم گرفتیم. فکر کنم یک بار من بردم و دو بار دانیال. فعلا او نفر اول ۷۲ کیلوگرم ایران است.
آنا: مدال طلایی که در نووی‌ساد صربستان گرفتی، توانست کمی از تلخی مسابقه قبلی‌ات در صربستان (سال ۲۰۲۳) کم کند؟
اعتماد به نفسم برگشته، شرایطم خوب است. به خودم مطمئنم که می‌توانم در ۷۲ کیلو خوب نتیجه بگیرم. مشکلاتی که در دفاع خاک داشتم را برطرف کردم.
آنا: البته اینجا هم در شرایطی اعزام شدی که پسرعمویت را از دست داده بودی.
چندی قبل یکی از عموهایم را از دست دادم که اتفاقا همه ما خیلی دوستش داشتیم و از درگذشتش اذیت شدیم. قبل از اعزام هم یکی از عموزاده‌ها را از دست دادیم. روح هر دو شاد، خوشحالم که با این طلا کمی توانستم حال خانواده را بهتر کنم.
آنا: اینکه تو و علیرضا (مُهمدی) علاوه بر اینکه کنار هم بزرگ شدید و شروع موفقیت‌تان در کشتی با هم بود، اما بعد او خیلی از تو پیشی گرفت و نایب قهرمان جهان و نایب قهرمان المپیک شد، برایت چه حسی داشت.
من و علیرضا خانه‌مان دیوار به دیوار هم بود، البته آنها چند ماهی هست که جابه‌جا شدند. زمانی که علیرضا نتیجه گرفت، کل ایذه خوشحال شدند و برای همه ما خوب بود. یکی که مدال می‌گیرد انگار راه برای بقیه باز می‌شود و همه به خودباوری می‌رسند که می‌شود این کار را کرد. موفقیت علیرضا همیشه باعث خوشحالی من بوده.
آنا: و عارف. او هم به قطر رفته و حالا دیگر نگران این نیستید که دوباره با برادرت مسابقه انتخابی بدهی. عارف امسال در جهانی زاگرب هم کشتی گرفت.
عارف کشتی‌گیر خیلی خوبی است. از نظر من یکی از بهترین ۶۳ کیلو‌های دنیاست، اما باید به این باور برسد که می‌تواند. من که در این وزن کشتی گرفتم و سطح فنی عارف را می‌دانم، مطمئنم که می‌تواند در این وزن جزو بهترین‌ها و روی سکو باشد.
آنا: و حرف آخر؟
از همه مربیانم که کنارم بودند و کمکم کردند، ممنونم. همچنین دکتر دبیر که همیشه پیگیر کار بچه‌هاست. زمانی که من شرایطم به لحاظ روحی خیلی بد بود مثل پدر کنارم بود. از او هم ممنونم و از کادرفنی تیم ملی و حسن رنگرز بابت زحماتی که برای همه بچه‌ها می‌کشند.
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
