در این شب پرسپولیس با وجود اخراج پورعلی‌گنجی و بازی با ده نفر، در واپسین دقایق با ضربه‌ آزاد تماشایی مارکو باکیچ، هافبک مونته‌نگرویی خود، توانست شکست را با تساوی عوض کند و امتیازی ارزشمند از تبریز به تهران بیاورد.

اما فراتر از نتیجه، این بازی بار دیگر اهمیت داشتن بازیکنان باکیفیت خارجی را در فوتبال ایران یادآور شد. تفاوتی که گاه نه در ساختار تیم، بلکه در تصمیم‌های لحظه‌ای بازیکنانی نهفته است که تجربه‌ی حضور در لیگ‌های حرفه‌ای‌تر را دارند و می‌دانند چگونه در شرایط فشار، تصمیم درست بگیرند.

سال‌هاست باشگاه‌های ایرانی در جذب بازیکن خارجی مسیر پرفرازونشیبی را طی کرده‌اند؛ از خریدهای پرهزینه اما ناکارآمد گرفته تا موارد معدودی که به‌خوبی در ترکیب تیم جا افتاده‌اند. تجربه نشان داده مشکل در «حضور بازیکن خارجی» نیست، بلکه در «شیوه‌ی انتخاب و معیارهای فنی» است.

بازیکنی مانند باکیچ، که با استانداردهای تمرینی اروپا و فوتبال ایتالیا رشد کرده، در موقعیت‌های بحرانی توانایی مدیریت بازی را دارد. چنین بازیکنانی می‌توانند ریتم تیم را حفظ کنند، از اشتباهات تکراری بپرهیزند و با خلاقیت خود قفل بازی‌های دشوار را بگشایند.

در فوتبال مدرن، تفاوت تیم‌ها نه در دوندگی، بلکه در کیفیت تصمیم‌گیری است. بازیکنان خارجی با ذهنیت حرفه‌ای و تجربه‌ی بازی در محیط‌های رقابتی، می‌توانند این تفاوت را رقم بزنند. آن‌ها فقط در زمین بازی تأثیرگذار نیستند، بلکه با رفتار و طرز فکر حرفه‌ای خود، سطح تمرین و توقع از هم‌تیمی‌ها را هم بالا می‌برند.

دیدار پرسپولیس و تراکتور، علاوه بر نمایش تعصب و تلاش تیمی، یک پیام روشن داشت: اگر قرار است هزینه شود، باید برای کیفیت باشد.

بازیکن خارجی باکیفیت، نه یک هزینه، بلکه سرمایه‌ای فنی و روانی برای هر تیم است؛ عاملی که در روزهای سخت می‌تواند نتیجه را تغییر دهد و شخصیت برنده را برای تیمش زنده نگه دارد.

منبع+