۱۲:۴۷ – ۱۳ آبان ۱۴۰۴
باشگاه خبرنگاران جوان – ماه گذشته و در یک صبح پاییزی، کتی میلر، مادری با سه فرزند خردسال و همسر استیون میلر، مشاور جنجالی دونالد ترامپ و دست راست او در کاخ سفید، از در خانه‌اش در محله‌ای امن و مرفه‌نشین واقع در شمال آرلینگتون ویرجینیا قدم به بیرون گذاشت و ناگهان با زنی روبه‌رو شد که نزد او آمد و با لحنی تهدیدآمیز گفت «هرجا که بروی، دنبالت می‌آیم.» وقتی کتی بعدها این ماجرا را در برنامه فاکس‌نیوز روایت کرد، آن را «رعب‌آور» خواند.
جالب است بدانید که این اتفاق درست با ترور چارلی کرک منطبق شده بود اما چیزی نبود که تازه و غافلگیرکننده باشد؛ تهدیدها و فشارها مدت مدیدی بود که سایه‌ای سنگین بر زندگی خانواده میلر و سایر مقامات دولت ترامپ انداخته. در هفته‌های پیش از قتل کرک، فعالان ضد دولت ترامپ به‌طور مداوم در محله شمال آرلینگتون علیه حضور خانواده میلر اعتراض می‌کردند.
گفتنی است، میلر مغز متفکر سیاست‌های ضد مهاجرتی ترامپ است. از این رو پوسترهایی در محله آنها نصب شد که آدرس دقیق خانه او را فاش و استیون را «نازی» خطاب می‌کرد که مرتکب «جنایات علیه بشریت» شده است. از این رو، استیون میلر خیلی زود به فهرست رو به‌رشدی از مقامات ارشد انتصابی سیاسی دولت ترامپ پیوست که حالا به جای خانه‌های خود در محوطه‌های مسکونی نظامی اطراف واشنگتن زندگی می‌کنند، جایی که نه‌تنها از خشونت‌های بالقوه، بلکه از اعتراض‌ها نیز در امان هستند.
این اتفاق نشانه‌ای واضح از قطبی‌سازی عمیق در جامعه آمریکاست، چیزی که خود دولت ترامپ در تشدید آن نقش مستقیم و بسزایی داشته و شرایطی را رقم زده که برخی از این مقامات ارشد دولتی احساس کرده‌اند باید برای حفظ امنیت و جان‌شان، خود را از عموم مردم جدا کنند.
پس از آنکه دیلی‌میل آدرس آپارتمان کریستی نوم، وزیر امنیت داخلی آمریکا در واشنگتن را فاش کرد، او از ساختمان مسکونی‌اش خارج شد و به خانه‌ای نقل مکان کرد که برای فرمانده گارد ساحلی در پایگاه مشترک آناکوستیای-بولینگ، آن سوی رودخانه از پایتخت، اختصاص یافته بود. البته این موضوع به وزیر امنیت داخلی جنجالی ترامپ محدود نمی‌شود و هم مارکو روبیو، وزیر امور خارجه و هم پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا نیز در «ردیف ژنرال‌ها» در فورت مک‌نیر، محوطه‌ای نظامی در امتداد رودخانه آناکوستیای، زندگی می‌کنند.
هرچند بیشتر مقامات کابینه در خانه‌های خصوصی ساکن هستند اما شمار رو به افزایش پناهندگان دولت ترامپ به پادگان‌ها، توجه عموم و رسانه‌ها را به خود جلب کرده است. به این فهرست باید نام دن دریسکول، وزیر ارتش را که خانواده‌اش فقط نیمی از زمان در واشنگتن است، افزود. او حالا خانه‌ای را در پایگاه مشترک مایر-هندرسون هال به تملک خود درآورده تا نامش در فهرست پناهندگان به پادگان افزوده شود. همخانه او مقام دیگری است که نامش مجهول مانده و انتصابی سیاسی در ارتش دارد.
مقام ارشد دیگری که رسانه‌های خبری به دلایل امنیتی مرتبط با تهدید خارجی خاص، نامش را فاش نمی‌کنند نیز پس از قتل کرک، خانه خصوصی‌اش را ترک کرد و به یک تأسیسات نظامی رفت. در این مورد، مقامات امنیتی به او توصیه کردند به مسکن نظامی نقل مکان کند. درخواست مسکن از سوی این همه مقام ارشد، حالا مشکلی آشنا در واشنگتن را ایجاد کرده: کمبود عرضه. این ماجرا زمانی ملموس‌تر می‌شود که بدانیم وقتی تولسی گابارد، مدیر اطلاعات ملی، در اوایل دوره دوم ترامپ درخواستی مبنی بر نقل مکان به مک‌نیر ثبت کرد اما به دلیل کمبود فضا، موفق نشد به این پادگان نقل مکان کند.
پیش‌تر نمونه‌های پراکنده‌ای از دولت‌های پیشین وجود دارد که اعضای کابینه در پایگاه‌ها ساکن بوده‌اند. رابرت گیتس، وزیر دفاع در دوران جرج دبلیو بوش و باراک اوباما در مجتمع نیروی دریایی در تپه پوتوماک، محوطه‌ای امن نزدیک وزارت امور خارجه، زندگی می‌کرد. مایک پومپئو، مدیر سیا و وزیر امور خارجه نیز در دوره اول ترامپ، در پایگاه مشترک مایر-هندرسون هال ساکن بود.
اما سابقه‌ای از این همه مقام انتصابی سیاسی که در تأسیسات نظامی زندگی کنند، وجود ندارد. این تغییر، به محو مرزهای سنتی میان دنیای غیرنظامی و نظامی می‌افزاید. ترامپ ارتش را به عنصری بسیار آشکارتر در سیاست داخلی تبدیل کرده و نیروهای گارد ملی را به واشنگتن، لس‌آنجلس و دیگر شهرهای تحت کنترل دموکرات‌ها اعزام کرده است. او حکم داده که این شهرها به عنوان «زمین‌های آموزشی» در نبرد علیه «دشمن درون» استفاده شوند.
آدریا لارنس، دانشیار مطالعات بین‌المللی و علوم سیاسی در دانشگاه جانز هاپکینز، می‌گوید اسکان مشاوران سیاسی در پادگان‌ها، پیامی دقیق به ما می‌فرستد:«در یک دموکراسی قوی، تمام آنچه می‌خواهید این است که ارتش و نیروی نظامی برای دفاع از کل کشور آماده خدمت باشد، نه فقط یک حزب.»
نتیجه این است موجودی خانه‌هایی که به افسران ارشد در پایگاه‌های اطراف واشنگتن اختصاص می‌یافت، اکنون به مقامات سیاسی تعلق یافته است. برخی از این خانه‌ها که فقط برای ژنرال‌های سه و چهار ستاره طراحی شده‌اند، اتاق خواب کافی برای خانواده‌ها با کودکان خردسال ندارند. ارتش در ژانویه به کنگره اطلاع داد که بیش از ۱۳۷ هزار دلار برای تعمیرات در خانه هگست در مک‌نیر قبل از نقل مکان او هزینه خواهد کرد.
بااین اوصاف فرصتی تازه برای معترضان فراهم شده است، فرصتی به نام «هزینه از اموال مالیات‌دهندگان آمریکایی برای حفاظت از مقامات.» باید اعتراف کرد آمریکا برای مقامات دولت خودش دیگری خانه‌ای امن به حساب نمی‌آید. اگر در بر همین پاشنه بچرخد، در آینده‌ای نه چندان دور، باید شاهد افزایش تعداد مقاماتی باشیم که همراه با خانواده‌های‌شان در پادگان‌ها سکنی گزیده‌اند.
منبع: روزنامه هفت صبح
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
