چند روز پس از برد پرگل پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان، حالا می‌شود با نگاهی آرام‌ و منطقی‌تر درباره‌ی این مسابقه صحبت کرد؛ دیداری که شاید در ظاهر، تنها یک پیروزی ساده با سه گل به نظر برسد، اما در عمق خود، نشانه‌هایی از یک دگرگونی تاکتیکی واقعی را در تیم اوسمار ویرا به همراه داشت.

پرسپولیس بعد از هفته‌ها سردرگمی، بالاخره شبی را تجربه کرد که از دقیقه‌ی اول تا آخر، شبیه «تیم» بود؛ نمایشی منظم، سریع و با برنامه، پر از غرور و جسارت؛ چیزی که سرخ‌ها حالا آن را پس از مدت‌ها، تنفس می‌کنند. برد مقابل استقلال خوزستان نه تنها به عدد گل محدود بود، بلکه بازگشت اعتماد به نفس و ساختار فنی را نیز نشان داد.

در نخستین گامِ اوسمار ویرا روی نیمکت سرخ‌ها، ترکیبی به میدان رفت که ساده اما درست بود؛ چیزی که در ده هفته‌ی گذشته از این تیم ندیده بودیم. بازگشت میلاد محمدی به پست تخصصی‌اش در دفاع چپ و کنار هم قرار گرفتن علی علیپور و تیوی بیفوما در خط حمله، دو تصمیمی بودند که در ظاهر بدیهی، اما در عمل تعیین‌کننده بودند. پرسپولیس بعد از مدت‌ها با چیدمانی بازی کرد که با عقل فوتبال سازگار بود.

کوهی از تصمیم‌های اشتباه در هفته‌های گذشته حالا با یک نگاه تازه روبه‌رو شده بود؛ دیگر خبری از استفاده‌ی اجباری و نامتعارف از بازیکنان در پست‌های غیرتخصصی نبود، و تیمی که پیش‌تر از ترس اشتباه، به عقب پناه می‌برد، حالا شجاعت حمله را دوباره آموخته بود.

زوج علیپور و بیفوما پرسپولیس را به روزهای خوب بازمی‌گرداند؟

در لیگ فیزیکی و سنگین ایران، بازی با یک مهاجم اغلب به معنی نداشتن طرح حمله است و اوسمار این واقعیت را به‌خوبی درک کرده است. پرسپولیس این‌بار، تیمی منسجم، پرتحرک و جسور بود. از همان دقایق ابتدایی، ساختار حمله‌ای سرخ‌پوشان بر پایه‌ی دو مهاجم مرکزی و دو وینگر با وظایف متناوب طراحی شد و علی علیپور و تیوی بیفوما با تحرک مداوم و جابه‌جایی‌های بدون توپ، مدافعان استقلال خوزستان را درگیر نگه می‌داشتند تا فضا برای حرکت عمقی محمد عمری و اوستون اورونوف باز شود.

حرکات بدون توپ علیپور و بیفوما، مدافعان استقلال خوزستان را دائماً درگیر نگه داشت تا بازیکنانی چون سروش رفیعی، محمد عمری و اوستون اورونوف بتوانند از موج دوم استفاده کنند؛ همان چیزی که در نهایت با ضربه‌ی والی دیدنی سروش رفیعی به گل نخست انجامید.

آمار همه چیز نیست اما وقتی خوب بازی کنید، آمار هم به نفع شماست

آمار بازی هم روایت‌گر همین تحول است؛ پرسپولیس با امید گل ۳.۳ و ۸ شوت در چارچوب، بهترین عملکرد هجومی‌اش در فصل جاری را ثبت کرد. یعنی تیمی که تا همین چند هفته پیش برای رسیدن به دروازه‌ی حریف باید دعا می‌کرد و هر طراحی حمله‌اش شاید بیشتر از ۵ دقیقه به طول می‌انجامید، حالا با برنامه و در سریع‌ترین زمان ممکن، موقعیت ایجاد می‌کند و به گل می‌رسد.

سروش رفیعی، هرچند هنوز پر از اشتباه در ارسال پاس و لو دادن توپ است، اما پس از مدت‌ها با ثبت یک گل و کسب یک پنالتی، تأثیرگذار ظاهر شد. میلاد سرلک هم پس از مصدومیت مارکو باکیچ، با دوندگی و قطع توپ‌های به‌موقع، تعادل خط میانی را حفظ کرد. حتی بازگشت اوستون اورونوف به ترکیب اصلی، با وجود چند موقعیت از دست رفته، نشانه‌ای از احیای تدریجی هماهنگی در فاز حمله بود.

در نیمه دوم، با وجود فرصت‌سوزی‌های پیاپی اورونوف و علیپور، میل به حمله در پرسپولیس فروکش نکرد. بالعکس، اوسمار با تعویض‌های تهاجمی نشان داد که این پرسپولیس دیگر تیمی نیست که پس از گل عقب بنشیند. حضور محمد امین کاظمیان، نقطه‌ی اوج این روند بود. در نخستین لمس جدی توپ، با تنها یک شوت، امین کاظمیان اولین گلش برای پرسپولیس را به ثمر رساند؛ گلی که می‌شود آن را درسی برای تمام فرصت‌سوزان بازی دانست.

پرسپولیس اوسمار ویرا هنوز در ابتدای مسیر است، اما همین آغاز، بوی عقلانیت، انضباط و عطش بردن می‌دهد. ترکیب درست، فلسفه روشن و جسارت در اجرا، نشانه‌هایی از تیمی هستند که بعد از مدت‌ها، دوباره خودش را پیدا کرده است. پرسپولیس مقابل استقلال خوزستان فقط سه گل نزد؛ بلکه هزار نشانه از بازگشت غرور و جسارتش را به نمایش گذاشت.

منبع+