به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ در روز‌هایی که گالری خط سفید در خیابان جردن تهران میزبان آثار علی شهرام پایمردی است، فرصتی دست داد تا با هنرمند گفت‌وگویی داشته باشیم. پایمردی پس از حدود ۲۵ سال دوری از فضای نمایشگاه‌های انفرادی، بار دیگر با مجموعه‌ای تازه به صحنه بازگشته است. خبرنگار برنا گفت‌وگویی صمیمی و خودمانی درباره این بازگشت، نگاهش به هنر امروز و مسیر شخصی‌اش در نقاشی داشته‌است که در ادامه می‌خوانید.
برنا: این روز‌ها نمایشگاه شما در گالری خط سفید برپاست. کمی برایمان بگویید که چطور شد بعد از این همه سال دوباره تصمیم گرفتید نمایشگاه برگزار کنید؟
پایمردی: راستش حدود بیست‌وپنج سال بود که نمایشگاه انفرادی نداشتم. تمایل چندانی هم نداشتم برای برگزاری؛ یک‌جور‌هایی از این دنیا جدا شده بودم، فاصله گرفته بودم. چون احساس می‌کردم کارهایم با قوانین جاری و فضای رسمی کشور هم‌خوانی ندارد ولی بالاخره با گالری خط سفید صحبت کردیم و از حدود پنج–شش ماه پیش تصمیم گرفتیم این نمایش را برگزار کنیم. در واقع ایده تا اجرا حدود نیم‌سال زمان برد.
برنا: برای مخاطبانی که شاید کمتر شما را بشناسند، کمی از خودتان بگویید…
پایمردی: من متولد ۱۳۳۹ در تهرانم. سال ۵۸ به واسطه ملاقات و آشنایی بزرگان این عرصه از آن زمان نقاشی را به شکل جدی دنبال کردم. مدتی هم در میراث فرهنگی کار می‌کردم، اما بعد از مدتی از آن فضا جدا شدم و مسیر خودم را ادامه دادم.
برنا: پس علاقه به هنر از همان دوران مدرسه با شما بود؟
پایمردی: بله، همیشه. در دبیرستان هم کار‌های طراحی می‌کردم و علاقه‌ام روزبه‌روز بیشتر شد. برای من نقاشی همیشه بیشتر از یک شغل بوده؛ یک نیاز درونی است.
برنا: درباره آثار نمایشگاه فعلی توضیح دهید. کار‌ها مربوط به چه سال‌هایی هستند و چه فضایی دارند؟
پایمردی: بیشتر کار‌ها مربوط به چند سال اخیرند. راستش من همیشه به نقاشی فیگوراتیو علاقه‌مند بودم، اما متاسفانه در سال‌های اخیر این نوع آثار کمتر دیده می‌شود. محدودیت‌ها و ممیزی‌ها هم تاثیر داشته‌اند. بیشتر بازار هنر به سمت و سوی نقاشی‌خط و آثار دکوراتیو رفته است. ولی من هنوز به محتوا و به حضور انسان در اثر اعتقاد دارم، هرچند که شاید این نگاه دیگر زیاد باب نباشد.
برنا: منظورتان از تغییر در فضای هنر چیست؟
پایمردی: به نظرم از وقتی «بیماری حراج» دامن هنر را گرفت، نگاه‌ها بیشتر تجاری و اندازه تابلو مهم‌تر از محتوا شد. بعضی‌ها دنبال تابلو‌های بزرگ و پرزرق‌وبرق‌اند که در سالن خانه‌شان نصب کنند. این باعث شد محتوا کم‌رنگ شود. نقاشی‌های خط یا آثار تزئینی، چون فروش بیشتری دارند، غالب شدند. البته آنها هم ارزش خودشان را دارند، ولی من فکر می‌کنم آثار محتوامحور خیلی کم شده‌اند.
برنا: برگزاری این نمایشگاه بعد از این همه سال چه چالش‌هایی برایتان داشت؟
پایمردی: راستش چالش خاصی نه. بیشتر مسئله زمان‌بندی شخصی بود. پنج–شش ماه کار آماده‌سازی داشت. سختی اصلی همیشه بعد از نمایش و وقتی است که باید همه تابلو‌ها را جمع کنی و به انبار ببری. برای هنرمندی که دنبال پول‌سازی نیست، این بخش غم‌انگیز ماجراست. کار دیده می‌شود ولی فروش نمی‌رود. در این فضا خرید و فروش هم گاهی بر اساس سود آینده است، نه درک اثر.
برنا: در این سال‌ها، چه چیزی برایتان در هنر مهم‌تر شده؟
پایمردی: فکر می‌کنم صداقت در کار. این‌که نقاشی هنوز زبان شخصی من باشد، نه سفارش یا سلیقه بازار. شاید برای همین هم کم‌کار شده‌ام ولی احساس می‌کنم ارزشش را دارد.
برنا: و در پایان، اگر بازدیدکننده‌ای بخواهد به نمایشگاه شما بیاید، چه چیزی را پیشنهاد می‌کنید که بیشتر به آن توجه کند؟
پایمردی: هر کسی می‌تواند از زاویه خودش نگاه کند. من فقط امیدوارم وقتی روبه‌روی کار می‌ایستد، کمی مکث کند. این مکث همان لحظه‌ای است که نقاشی کار خودش را کرده است.
انتهای پیام/
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
