به گزارش رونویس، دانشمندان به موفقیتی دست یافته‌اند که می‌تواند از پیامدهای مخرب بیماری آب‌سیاه جلوگیری کند.
پیشرفت جدیدی در شناسایی و درمان آب‌سیاه
امیدواری تازه‌ای برای تشخیص زودهنگام و درمان بیماری آب‌سیاه، که به عنوان گلوکوم (Glaucoma) نیز شناخته می‌شود، ایجاد شده است. آب‌سیاه مجموعه‌ای از بیماری‌های چشمی است که می‌تواند اثرات جدی بر بینایی داشته باشد.
دو مولکول موثر در پیشگیری از آب‌سیاه
اگرچه در حال حاضر هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما تحقیقات جدید، دو مولکول طبیعی به نام‌های آگماتین (Agmatine) و تیامین (Thiamine) را شناسایی کرده است که تأثیر مهمی در پیشگیری از این بیماری ایفا می‌کنند. لازم به ذکر است که تیامین با نام ویتامین B1 نیز شناخته می‌شود. نقش این مولکول‌ها در پیشگیری از آب‌سیاه توسط تیمی از دانشگاه میزوری (Missouri) کشف شده است.
تشخیص زودهنگام و اقدامات پیشگیرانه
دانشمندان بر این باورند که آگماتین و تیامین می‌توانند به عنوان نشانگرهای زیستی برای تشخیص زودهنگام آب‌سیاه مورد استفاده قرار گیرند. این امر به پزشکان اجازه می‌دهد تا در مراحل ابتدایی بیماری، اقدامات پیشگیرانه لازم را انجام دهند.
آب‌سیاه گروهی از اختلالات بینایی است که با دلایل متفاوت اما اثری مشترک بر عصب بینایی و فشار داخلی چشم همراه است.
نظر متخصصین درباره آب‌سیاه
پاوان سینگ (Pawan Singh)، محقق چشم‌پزشکی از دانشگاه میزوری، اظهار می‌دارد: «در بسیاری از موارد، افراد تا زمانی که سنشان بالا نرود و فشار چشمی افزایش پیدا نکند، از وجود این بیماری در خود آگاه نمی‌شوند.»
ارتباط آگماتین و تیامین با بهبود وضعیت بینایی
بررسی‌ها نشان داده است که افزایش سطح آگماتین و تیامین در موش‌ها باعث کاهش التهاب در شبکیه، محافظت از سلول‌های عصبی گانگلیون شبکیه (RGCs) که معمولاً توسط گلوکوم آسیب می‌بینند و همچنین بهبود عملکرد بینایی آنها می‌شود.
این تحقیق شامل بررسی مایعی به نام زلالیه، موجود در چشم ۱۹ بیمار مبتلا به آب‌سیاه و ۱۰ فرد سالم بود. نتایج نشان داد که سطح آگماتین و تیامین به طور قابل توجهی در بیماران مبتلا به آب‌سیاه کاهش یافته است.
نقش این مولکول‌ها در جلوگیری از آسیب شبکیه
بر اساس یافته‌ها، آگماتین و تیامین می‌توانند به عنوان داروهای بالقوه محافظت‌کننده عصبی برای جلوگیری از آسیب‌های التهابی به شبکیه و عصب بینایی استفاده شوند. آزمایش‌های انجام شده در آزمایشگاه نشان داده است که این مواد شیمیایی قادر به کاهش التهاب سلول‌های گیرنده نوری و جلوگیری از مرگ آنها هستند.
چشم‌انداز آینده درمان آب‌سیاه
آب‌سیاه به تدریج منجر به نابینایی دائمی می‌شود که نتیجه آسیب به اعصاب پشت چشم است. در حالی که درمان‌های فعلی تنها قادر به کاهش سرعت پیشرفت بیماری هستند، آگماتین و تیامین این امکان را دارند که علاوه بر توقف روند آسیب، آسیب‌های پیشین را نیز تا حدودی ترمیم کنند. البته این روش همچنان نیاز به آزمایش‌های بیشتری برای کاربرد در انسان دارد.
چشم‌انداز تست‌های تشخیصی ساده
پاوان سینگ ابراز امیدواری کرد که در آینده پزشکان بتوانند با یک آزمایش خون ساده این نشانگرهای زیستی را بررسی کنند. این رویکرد می‌تواند بیماری را زودتر شناسایی کرده و مانع از بروز آسیب‌های جدی شود.
این پژوهش در مجله Investigative Ophthalmology and Visual Science به چاپ رسیده است.به گفته دانشمندان، یک پیشرفت جدید می‌تواند به جلوگیری از تأثیر مخرب بیماری آب‌سیاه کمک کند.
امید تازه‌ای برای تشخیص زودهنگام و درمان‌های جدید برای بیماری آب‌سیاه یا گلوکوم(Glaucoma) پدید آمده است. «آب‌سیاه» به گروهی از بیماری‌های چشمی که اثرات مخربی بر بینایی دارند، گفته می‌شود.
گفتنی است که در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما یک مطالعه جدید دو مولکول طبیعی را شناسایی کرده است که نقش مهمی در پیشگیری از این شرایط دارند.
به نقل از اس‌ای، این مولکول‌ها آگماتین(agmatine) و تیامین(thiamine) نام دارند که «تیامین» به عنوان «ویتامین B1» نیز شناخته می‌شود و نقش آنها در محافظت در برابر آب‌سیاه توسط محققانی به رهبری تیمی از دانشگاه میزوری(Missouri) کشف شده است.
دانشمندان می‌گویند که «آگماتین» و «تیامین» می‌توانند به عنوان نشانگرهای زیستی برای تشخیص زودهنگام آب‌سیاه استفاده شوند و به پزشکان اجازه دهند اقدامات پیشگیرانه را در مراحل اولیه انجام دهند.
آب‌سیاه اصطلاحی برای توصیف گروهی از اختلالات چشمی با علت‌های متفاوت ولی اثری بالینی و مشترک بر روی چشم و عصب بینایی و وابسته به فشار داخل چشمی است.
پاوان سینگ(Pawan Singh)، محقق چشم‌پزشکی از دانشگاه میزوری می‌گوید: در چندین مورد، افراد تا زمانی که مسن‌تر نشوند و فشار چشمشان بالا نرود، متوجه ابتلای خود به آب‌سیاه نمی‌شوند.
این مولکول‌ها همچنین می‌توانند به درمان‌های جدید کمک کنند و نشان داده شده است که افزایش سطح «آگماتین» و «تیامین» در موش‌ها باعث کاهش التهاب در شبکیه، محافظت از سلول‌های عصبی گانگلیون شبکیه(RGCs) که معمولاً توسط گلوکوم آسیب می‌بینند و همچنین بهبود بینایی حیوانات می‌شود.
این تیم مایعی در چشم به نام زلالیه را در ۱۹ بیمار مبتلا به آب‌سیاه و ۱۰ فرد سالم بررسی کرد و ۱۳۵ متابولیت مختلف را آزمایش کرد. از این تعداد، آگماتین و تیامین به ویژه در افراد مبتلا به آب‌سیاه کاهش یافته بود.
محققان در مقاله خود می‌نویسند: آگماتین و تیامین می‌توانند داروهای بالقوه تعدیل‌کننده سیستم ایمنی یا محافظت‌کننده عصبی برای درمان یا جلوگیری از آسیب عصبی التهابی به شبکیه در طول فرایند ابتلا به آب‌سیاه باشند.
محققان همچنین می‌گویند که آگماتین و تیامین بر روی سلول‌های گیرنده نوری موش تحت استرس در آزمایشگاه نتایج مثبت بیشتری را نشان داد و این مواد شیمیایی توانستند التهاب سلول‌ها را کاهش دهند و از مرگ آنها جلوگیری کنند.
شایان ذکر است که آب‌سیاه به آرامی منجر به نابینایی برگشت‌ناپذیر می‌شود که ناشی از آسیب به اعصاب پشت چشم است. این بیماری اغلب اما نه همیشه، با فشار بالای چشم مرتبط است، چیزی که درمان‌های فعلی روی آن تمرکز دارند. با این حال، این درمان‌ها فقط می‌توانند روند این بیماری را کند کنند.
آگماتین و تیامین نویدبخش توقف پیشرفت آسیب سلول‌های عصبی در چشم هستند و شاید برخی از آسیب‌هایی را که قبلاً ایجاد شده است، معکوس کنند. با این حال، قبل از اینکه بتوان از این روش برای درمان انسان استفاده کرد، مطالعات بیشتری لازم است.
سینگ می‌گوید: هدف بلندمدت ما این است که ببینیم آیا پزشکان روزی می‌توانند یک آزمایش خون ساده برای بررسی این نشانگرهای زیستی انجام دهند یا خیر. اگر بتوانند، امیدواریم که بتوانیم بیماری را خیلی زودتر، قبل از وقوع از دست دادن بینایی تشخیص دهیم تا بیماران بتوانند زودتر درمان شوند.
این پژوهش در مجله Investigative Ophthalmology and Visual Science منتشر شده است.
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
