داستان محمدرضا آزادی در استقلال دیگر از مرز «افت فرم» هم عبور کرده و به مرحله‌ای رسیده که هر بازی‌اش فقط یک سؤال را تکرار می‌کند: چرا هنوز باید از او انتظار داشت؟ مهاجمی که با امید دیده‌شدن دوباره به استقلال برگشت، نه‌تنها پیشرفتی نداشته، بلکه از همان روز اول تا امروز با یک سطح ثابت و نگران‌کننده در زمین ظاهر شده است؛ سطحی که دیگر هیچ توجیه یا بهانه‌ای برایش باقی نمانده.

چیزی که درباره آزادی باید گفت، فقط «آمار ضعیف» نیست؛ نوع لمس توپ، تصمیم‌گیری‌ها، دویدن‌ها، اعتماد به‌ نفس و حتی زبان بدنش نشان می‌دهد مشکل او نه لحظه‌ای است و نه مربوط به فرم مقطعی. آزادی نه دوئل‌های زمینی و هوایی را می‌برد، نه توپ حفظ می‌کند، نه در بازی‌سازی نقشی دارد و نه در ضربه آخر قابل اتکاست. بسیاری از مهاجمان ممکن است روز بد داشته باشند اما آزادی «الگوی تکرارشوندهٔ روزهای بد» دارد و همین باعث شده حتی هواداران استقلال هم کمترین انتظاری از رقم‌زدن یک صحنه اثرگذار توسط او نداشته باشند.

برای چنین بازیکنی حتی کیفیت افتضاح زمین ورزشگاه تختی در بازی استقلال مقابل پادیاب خلخال هم نمی‌تواند بهانه باشد چون آزادی اساساً با هر نوع زمینی، چمن خوب، چمن بد، بازی سنگین یا سبک، همین شکل عملکرد را ارائه داده است. مشکل او شرایط بازی نیست؛ مشکل خودِ اوست.

همه چیز علیه مهاجم استقلال؛ از آمار تا عملکرد

آمار عملکرد محمدرضا آزادی این واقعیت را فقط تأیید می‌کند. او از زمان بازگشت به استقلال طی ۲۸ بازی و ۱۵۸۵ دقیقه تنها سه گل زده؛ آماری که برای مهاجم باشگاه بزرگی مثل استقلال چیزی فراتر از یک ناکامی ساده است. دردناک‌تر این‌که هر سه گل او به نیم‌فصل دوم فصل گذشته برمی‌گردد و در فصل جاری، طی ۹ بازی و ۳۱۲ دقیقه حتی یک گل هم نزده است. از آخرین باری که این مهاجم اهل آذربایجان غربی برای استقلال گل زده، هشت ماه گذشته؛ عددی که خودش به‌تنهایی نشان می‌دهد وضعیت او نه موقتی است و نه قابل چشم‌پوشی.

نمایش او مقابل پادیاب خلخال هم ادامه همان الگوی آشنا بود. در شبی که استقلال بیش از ۱۵۰ دقیقه مقابل تیمی ده‌ نفره از لیگ دسته دوم به مشکل خورد، آزادی هیچ نقشی در کاهش این فشار نداشت و حتی یک بار نتوانست دروازه پادیاب را تهدید کند. عملکردی که باعث شد ساپینتو خیلی زود به این نتیجه برسد که امیدی به خط حمله‌اش نیست و حضور یاسر آسانی در ترکیب استقلال تنها راه نجات است.

محمدرضا آزادی امروز دیگر مهاجمی نیست که بشود امید داشت «یک روز برمی‌گردد» یا «با یک گل از بحران خارج می‌شود». این سطح از عملکرد، با این آمار و با چنین روندی، یک هشدار روشن است؛ مهاجمی که نه پیش می‌رود و نه پیشرفت می‌کند، در تیمی که برای قهرمانی بسته شده، فقط یک مانع است. استقلال اگر بخواهد به اهدافش برسد، دیر یا زود باید تصمیم بگیرد که این مهاجم را تا چه اندازه می‌شود تحمل کرد.

منبع:+