به‌نظر شما در طول یک بازی حساس، که به این شکل گره می‌خورد، چند موقعیت گلزنی باید برای یک مهاجم ساخته شود؟ ۵ فرصت، برای گلزنی کافی نیست؟
محمدرضا آزادی شب فاجعه‌باری را سپری کرد و موقعیت‌های گلزنی مهمی را از دست داد. او پس از چند فصل حضور در استقلال، همچنان در تصمیم‌گیری عجولانه عمل می‌کند. نه دوندگی خاصی دارد که روی خط دفاعی حریف فشار بیاورد و نه تمام‌کننده خوبی است که از موقعیت‌های مرده، گل بسازد.
دیشب هم کُند و بی‌دقتِ بیش از ۱۲۰ دقیقه روی اعصاب هواداران استقلال پیاده‌روی کرد و یکی پس از دیگری توپ‌ها را به در و دیوار می‌کوبید!
تیم ساپینتو به‌شدت به وینگرهایش وابسته است. همه موقعیت‌هایی که می‌خواهد بسازد، از چپ و راست روی دروازه حریف می‌ریزد و خیلی روش‌های گلزنی دیگری را بلد نیست. بخشی از این ایده کادرفنی استقلال ذائقه ذاتی ساپینتو است که در دوره اول حضورش هم با قایدی و محبی انجام می‌شد و حالا به آسانی، کوشکی و مونیر سپرده شده، اما سهم بزرگی از آن به ضعف مهاجمان هدفش برمی‌گردد.
در کنار آزادی، سحرخیزان تنها دونده‌تر از شماره ۷ استقلال است و به اندازه او گل‌نزن است. نازون هم هر بار بعد از فیفادی شَمِ گلزنی‌اش را در هواپیما جا می‌گذارد و در تهران فوتبال را فراموش می‌کند.
دیشب هم چمن بدِ تختی باعث شد ساپینتو به آزادی روی توپ‌های بلند اعتماد کند، بعد از عقب افتادن از پادیاب هم او سحرخیزان را خیلی زود به ترکیب اضافه و با دو مهاجم بازی کرد اما در طول ۱۲۰ دقیقه بازی موقعیت‌های تیمش یکی پس از دیگری حیف‌ومیل می‌شد.
استقلال با هر سختی که بود از سد رقیب لیگ دویی‌اش گذشت، اما در ماه پیشرو جدال‌های سختی با الوصل و پرسپولیس و… دارد که نداشتن یک مهاجم شش‌دانگ می‌تواند برایش هزینه‌های زیادی تولید کند.
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
