۰۷:۲۶ – ۰۴ آذر ۱۴۰۴
باشگاه خبرنگاران جوان – طولانی‌ترین مرز زمینی جهان بین کانادا و ایالات متحده آمریکا قرار دارد و ۸٬۸۹۱ کیلومتر گسترده شده است. وقتی به نقشه نگاه می‌کنیم، این مرز صاف، مستقیم و بدون پیچ و خم به نظر می‌آید. اما واقعیت زمین چیز دیگری است. وقتی از نزدیک به مرز نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که این خط مرزی تاب دارد، حالت زیگزاگ پیدا می‌کند و بخش‌های عجیب و غیرمنتظره‌ای دارد.
مرز کانادا و آمریکا دو بخش اصلی دارد. بخش اول، مرز طولانی افقی است که از شمال قاره آمریکا عبور می‌کند و ایالات متصل به جنوب آن قرار دارند. بخش دوم، مرز عمودی است که بین آلاسکا و کانادا در شمال غربی قاره کشیده شده است. بخش بزرگی از مرز افقی روی نقشه‌ها بسیار صاف به نظر می‌رسد. به‌ویژه، ۲٬۰۲۷ کیلومتر بین دریاچه وودز در مرز مینه‌سوتا و مانیتوبا و خلیج باندری در مرز واشنگتن و بریتیش کلمبیا، تقریباً روی مدار ۴۹ درجه شمالی کشیده شده است.
اما در واقعیت، خط مرز در سطح زمین کاملاً صاف نیست. در چند نقطه، مرز صدها متر از مدار ۴۹ درجه فاصله دارد. این تغییرات در دشت‌های باز مشکل جدی ایجاد نمی‌کند، اما در بعضی مناطق باعث پیچیدگی و مسائل قانونی شده است. برای مثال، در اواخر دهه ۱۹۹۰ مشخص شد که شهر مرزی کوتس در کانادا ۳۶۳ متر به سمت خاک آمریکا امتداد دارد. این نوع اختلافات در طول مدار ۴۹ درجه رایج هستند. تخمین زده می‌شود که کانادا باید به‌طور فنی در جنوب مدار ۴۹ درجه حدود ۶۷٫۲ کیلومتر مربع زمین بیشتر داشته باشد.
علت این ناهماهنگی‌ها به روش طراحی مرز در قرن ۱۸ و ۱۹ بازمی‌گردد. در آن زمان، آمریکایی‌ها، کانادایی‌ها و بریتانیایی‌ها مرز را با استفاده از مجموعه‌ای از معاهدات، سیاست‌های پیچیده و نقشه‌برداری‌های غیر دقیق مشخص کردند. پس از خرید لوئیزیانا در ۱۸۰۳، آمریکا و بریتانیا به این نتیجه رسیدند که مرز باید براساس تقسیم طبیعی آب‌ها باشد؛ یعنی آب‌هایی که به خلیج هادسون می‌ریزند در یک طرف و آب‌هایی که به سیستم رودخانه می‌سی‌سی‌پی–میسوری می‌روند در طرف دیگر.
اما زمین آن‌قدر صاف بود که تشخیص مسیر دقیق جریان آب مشکل بود. هر دو کشور نگران بودند که این ابهام باعث اختلافات آینده شود. بنابراین توافق کردند که مدار ۴۹ درجه شمالی به عنوان خط مرزی مشخص شود. استیفن بون، نویسنده کتاب« سلطنت: راه‌آهن و ظهور کانادا»، توضیح می‌دهد که آن‌ها نقشه دقیقی نداشتند و فقط بر سر خطی خیالی توافق کردند. سپس این خط خیالی روی زمینی اعمال شد که اطلاعات کافی از آن در دست نبود.
با گذشت زمان، دو کشور با مذاکره و معاهدات مختلف مرز را تثبیت کردند. از جمله این معاهدات می‌توان به معاهده گنت پس از جنگ ۱۸۱۲ و معاهده اورگن (۱۸۴۶) اشاره کرد که باعث شد مدار ۴۹ درجه تا اقیانوس آرام امتداد پیدا کند.
اما علامت‌گذاری مرز در زمین، به خصوص قبل از دوران ماهواره‌ها، کار آسانی نبود. بخش زیادی از زمین فراتر از مدار ۴۹ درجه ثبت نشده و ناشناخته بود. علاوه بر این، مرز در مسیر خود اغلب از رودخانه‌ها، دریاچه‌ها، کوه‌ها و جنگل‌ها عبور می‌کرد، یعنی بخش‌هایی که نمی‌شد با یک خط مستقیم محدود و مشخص کرد. ابزارهای اندازه‌گیری نیز چندان دقیق نبودند و خطاهای کوچک در طول صدها کیلومتر جمع شدند.
این اشتباهات تأثیر واقعی و ملموسی بر زندگی مردم محلی داشته‌اند. برای مثال، در پوینت رابرتز، واشنگتن، بخش کوچکی از خاک آمریکا وجود دارد که تنها از طریق عبور از خاک کانادا قابل دسترسی است و ساکنان برای رسیدن به سایر نقاط ایالت مجبورند مسیر غیرمعمولی را طی کنند. همچنین در زاویه شمال غرب، قطعه‌ای از ایالت مینسوتا، به‌طور کامل توسط کانادا احاطه شده و از خاک اصلی ایالت جدا است، به‌طوری که رفت و آمد مستقیم به آن از داخل آمریکا ممکن نیست. این وضعیت‌های عجیب و غیرمعمول ناشی از خطاها و محاسبات نادرست نقشه‌برداران در لندن در قرن نوزدهم بوده است، زمانی که مرزها روی نقشه‌های خیالی و بدون دسترسی دقیق به زمین واقعی ترسیم می‌شدند.
ایالات متحده و کانادا همیشه روابط دوستانه‌ای داشته‌اند. به همین دلیل، این مرز کمی عجیب و پیچیده به ندرت مشکلاتی ایجاد می‌کند که نیاز به دخالت نظامی داشته باشد. حتی اختلافات جدی تجاری یا تهدید به الحاق خاک هم حداقل تا به امروز، نتوانسته این مرز عجیب را به بحرانی بزرگ تبدیل کند.
منبع: زومیت
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
