در حالی که لیورپول و منچستریونایتد درگیر بحران‌های خود هستند، منچسترسیتی سر بزنگاه‌ها نمی‌تواند ثباتش را حفظ کند تا رقیبی جدی برای قهرمانی باشد. از این رو، آرسنال با فرم استثنایی خود با شتاب هرچه تمام‌تر در حال حرکت به‌سوی قهرمانی لیگ برتر انگلیس است.
برنلی ۰-۲ چلسی؛ نقشه‌های مارسکا جواب داد
هر از چندگاهی، به مربیان تاکتیکی بزرگ ایراد می‌گیرند که بیش از حد سعی می‌کنند زرنگ باشند و باهوش عمل کنند. مارک کوکوریا، مدافع چپ، به میانه زمین می‌رفت و حتی مثل یک شماره ۱۰ به خط حمله هم ملحق می‌شد؟ با خودم می‌گفتم؛ مطمئنی انزو؟ می‌دانی او یک مدافع چپ است؟
ولی خب بعضی مواقع این ابتکارات و تاکتیک‌های غیرمنتظره جواب می‌دهد و چلسی تا قبل از بازی آخر شب شنبه منچسترسیتی با نیوکاسل به رده دوم لیگ برتر رسید و پیروزی لذت دوچندانی داشت.
بعد از ۳۷ دقیقه بی‌روح از مهمانان در ترف مور، زمانی که توسین آدِرابیویو توپ را در خط دفاعی آبی‌ها در اختیار داشت، کوکوریای اسپانیایی ناگهان از خط دفاعی حریف عبور کرد و آدِرابیویو توپ بلندی برایش فرستاد. کوکوریا توپ را زنده نگه داشت، آن را مقابل دو مدافع حریف کنترل کرد و به جیمی گیتنز سپرد. گیتنز نیز سانتری فوق‌العاده ارسال کرد. توپ از روی خط دفاعی برنلی گذشت و پدرو نتو با شیرجه زیبا و ضربه سر، گل اول را زد. نقشه مارسکا کاملاً اجرا شد.
البته می‌توانید ریسک این استراتژی را ببینید؛ کافی است یک ضدحمله صورت بگیرد و شما در پی مدافع چپ در محوطه ۱۸ حریف بگردید! اما همین تاکتیک باعث شد چلسی نهمین پیروزی‌اش را در دوازده بازی بدون کول پالمر کسب کند؛ بازیکنی که اگر انگشت کوچک پای شکسته‌اش در پنبه پیچیده نشده بود، خودش در همان فضاهایی قرار می‌گرفت که در این دیدار کوکوریا اشغال کرده بود.
گل‌های پدرو نتو و انزو فرناندز باعث شدند چلسی هفته مهمی را با پیروزی ۲-۰ مقابل برنلی در ترف مور آغاز کند و آبی‌ها پنجمین بردشان در شش بازی اخیر لیگ برتر را جشن بگیرند.
با گلزنی چلسی، تنها رییس جیمز در وقت استراحت تعویض شد و خبر خوب برای مردان بریج این است که او کاملاً سالم است و تعویض از قبل برنامه‌ریزی شده بود تا کاپیتان تیم پیش از بازی‌های مهم و دشوار هفته آینده مقابل بارسلونا و آرسنال استراحت کند! باید دید مارسکا در مقابل حریفانی چون بارسا و آرسنال چه در چنته خواهد داشت!
بورنموث ۲-۲ وستهم؛ دو گل کالوم ویلسون مقابل تیم سابقش کافی نبود
انس اونال بعد از ورود به بازی، با گل خود برای بورنموث، بازی ۲-۰ را به تساوی ۲-۲ کشاند. مهاجم ترکیه‌ای تنها برای دومین بار به عنوان یار تعویضی، پس از بهبودی از دومین مصدومیت خود وارد میدان شده بود و ۹ دقیقه قبل از پایان بازی گلزنی کرد و اولین پیروزی خارج از خانه وستهم تحت هدایت نونو اسپیریتو سانتو را از آنها گرفت.
کالوم ویلسون، قهرمان وستهم، در بازگشت به باشگاه سابق خود دو گل در نیمه اول به ثمر رساند. اما وقتی از بازی خارج شد، وستهم هم متوقف شد. بورنموث می‌توانست به پیروزی دست پیدا کند، اما تاورنیه یک فرصت طلایی را در لحظات آخر از دست داد.
گیلاس‌ها بدون آنتوان سمنیو، ستاره خود که در تیم ملی غنا دچار پیچ‌خوردگی مچ پا شد، بازی کردند. ویلسون که ۶۷ گل در شش سال حضورش در بورنموث زده است و اولین بار بعد از ترک این تیم به مقصد نیوکاسل در ۲۰۲۰ به ورزشگاه ویتالیتی بازگشته بود، در دقیقه ۳۵ برتری وستهم را دو برابر کرد.
هنگامی که او زودهنگام تعویض شد، از تمام چهار گوشه استادیوم مورد تشویق قرار گرفت و طرفداران گیلاس‌ها نام ویلسون را صدا می‌زدند. دیدن قدردانی طرفداران بورنموث از مهاجمی که در سواحل جنوبی انگلیس کارهای زیادی انجام داده بود، زیبا بود.
برایتون ۲-۱ برنتفورد؛ زنبورها بدون ذره‌ای عسل به لندن برگشتند
جک هینشلوود گل پیروزی برایتون را به ثمر رساند، اما بارت فربروخن، دروازه‌بان شماره یک تیم ملی هلند، پس از مهار یک پنالتی در وقت‌های اضافی، قهرمان واقعی بود.
پنجاهمین بازی فابین هورتسلر به عنوان سرمربی برایتون، گویی قرار بود با شکست همراه شود، اما گل تساوی دنی ولبک در دقیقه ۷۱ پایان پرهیجانی را رقم زد و یار تعویضی، هینشلوود، شش دقیقه به پایان بازی نتیجه را کاملاً به سود برایتون تغییر داد.
اما دراماتیک‌ترین لحظات هنوز باقی بود. ماکسیم دی کویپر به دلیل نگه‌داشتن کوین شاده جریمه شد، اما تیاگو موفق نشد برنتفورد را به یک امتیاز برساند. شیوه پنالتی زدن مهاجم برزیلی باعث شد فربروخن پنالتی او را مهار کند؛ جشن بزرگی در ورزشگاه آمکس برپا شد.
این تنها دومین مهار پنالتی دروازه‌بان هلندی در کارنامه‌اش بود. برایتون همچنان در خانه شکست‌ناپذیر ماند، در حالی که زنبورها بدون ذره‌ای عسل به لندن بازگشتند. بعد از سوت پایان بازی بساطی شد. همه چیز به هم ریخت؛ شورش بزرگی روی داد. بازیکنان و کادر فنی روی زمین درگیر شدند؛ نزاعی بزرگ و دیدنی‌تر از تمام ۹۰ دقیقه.
فولام ۱-۰ ساندرلند؛ تلاش‌های دفاعی ساندرلند بی‌پاداش ماند
در مورد مسابقه، فولام توانست با یک گل به پیروزی برسد. رائول خیمنز به ساندرلند یک درس سخت از واقعیات لیگ برتر داد؛ «نمی‌توانی برای ۹۰ دقیقه در محوطه جریمه خود دفاع کنی و دفاع!»
از همان ابتدا، تیم بلندپرواز رژی لوبری زمین را به حریف واگذار کرد، اجازه داد تا سانترها وارد محوطه شوند و فقط به دنبال فرصت برای ضدحمله ماند. این رویکرد پیش از این در برابر چلسی برایشان جواب داده بود.
اما اینجا «کاتِجرز» با الهام از گوش‌های تعویضی خود در نیمه دوم، امیل اسمیت رو و ساموئل چوکووئزه، جرقه‌های لازم را زدند و ۳ امتیاز حیاتی را با گل دقیقه ۸۴ کسب کردند.
گل دوم خیمنز مکزیکی در این فصل لیگ، دومین پیروزی پیاپی خانگی را برای تیم مارکو سیلوا به ارمغان آورد.
سرخوردگی ساندرلند در پایان بازی با درگیری برخی از اعضای کادر فنی و بازیکنان فولام تشدید شد، اما به سرعت فروکش کرد.
واضح است چرا دروازه‌بان ساندرلند، روفس، بالاترین درصد سیو را در لیگ در اختیار دارد. آنها نه بازیکن را در طول بازی در زمین خود نگه داشتند، اما گل خیمنز تلاش‌های دفاعی ساندرلند را بی‌پاداش گذاشت.
وولورهمپتون ۰-۲ کریستال پالاس؛ مربی جدید، نتیجه یکسان
راب ادواردز در اولین بازی خود به عنوان سرمربی وولورهمپتون شکست خورد.
ادواردز ده روز پیش میدلزبورو را ترک کرد تا به وولورهمپتون بپیوندد، اما تغییر مربی نتوانست جلوی دهمین شکست فصل را بگیرد. آنها تقریباً یک‌سوم راه در فصل بدون هیچ بردی پشت سر گذاشته‌اند و ۹ امتیاز تا منطقه امن فاصله دارند.
وولورهمپتون برای اولین کلین‌شیت فصل خوب به نظر می‌رسید، اما گل مونیوز اعتمادبه‌نفس را از تیمی که قبلاً نیز ضعیف شده بود، گرفت و سپس پینو با یک ضربه فوق‌العاده هر سه امتیاز را به حساب تیم بلندپرواز عقاب‌های لندن واریز کرد.
ادواردز، مدافع سابق وولورهمپتون، با تشویق فراوانی از سوی چهار طرف ورزشگاه روبه‌رو شد، اما این مثبت‌اندیشی پس از ۹۰ دقیقه به صدای اعتراض تبدیل شد.
لیورپول ۰-۳ ناتینگهام فارست؛ زخم کاری و عمیق فارست، اسلوت را وارد مراحل بسیار بحرانی کرد
به نظر می‌رسد تعطیلات بین‌المللی به ضرر لیورپول تمام شد و فرم ضعیف آنها همچنان ادامه دارد و ناتینگهام فارست یک‌بار دیگر قهرمان را در آنفیلد شکست داد.
بازیکنان لیورپول کاملاً از اعتمادبه‌نفس خالی شده‌اند. وقتی در عین برتری در اوایل بازی اولین گل را دریافت کردند، همه‌چیز زیر و رو شد و میزبان میلی به بازگشت به بازی نشان نداد. این ششمین شکست قرمزها در این فصل بود.
باید درباره شان دایچ و کیفیت کار او صحبت کنیم. وقتی او به فارست آمد، برای بازیکنان مشخص کرد فصل از حالا شروع شده است. او بازیکنانش را به کار واداشت تا در بالاترین سطح رقابت کنند. بدوند، بدوند و بدوند، و نتیجه‌اش را هم به‌خوبی گرفتند. جایی که آنژ پوستکوعلو نتوانست از منابع خود به درستی استفاده کند، دایچِ فارست را با بهره‌گیری از توانایی‌های بازیکنانش احیا کرده است. باید به او اعتبار داد.
طبیعتاً، این نتیجه را باید از دریچه دیدِ اسلوت و تیمی که راه خود را بدجوری گم کرده است دید. اسلوت واقعاً تا کجا می‌تواند به باختن ادامه دهد؟ مربی هلندی حالا باید خیلی نگران اوضاع باشد.
او پس از کسب عنوان قهرمانی لیگ برتر امتیازات زیادی دارد، اما این سری شکست‌ها واقعاً مضحک شده است. لیورپول در ۸ دیدار از ۱۱ بازی اخیر خود در تمامی رقابت‌ها شکست خورده است. بعد از باخت ۰-۳ و بی‌حرف و حدیث در مقابل سیتی، شکست ۳-۰ در خانه، در قلعه بی‌برج‌وباروی انفیلد، حقیقتاً سنگین و دردآور بود.
شک نداریم اگر قرمزها به همین شکل به باختن ادامه دهند، اسلوت دیگر نمی‌تواند برای مدت زیادی دوام آورد. چه وقت این دوره نزولی به پایان می‌رسد؟ آیا اسلوت مهلت لازم برای تصحیح را دارد؟ این سؤال‌ها در حال شدت گرفتن هستند و دیگر بحث پیرامون دفاع از عنوان قهرمانی به‌طور فزاینده‌ای بی‌حاصل است.
ششمین شکست در هفت بازی! اما داده‌ها و مشاهدات دیگری هم وجود دارد که نشان می‌دهند چطور این قهرمانان به سرعت تا این حد سقوط کرده‌اند. یکی از آنها مربوط به ضربات ایستگاهی است. استادان گذشته‌ی این بخش، اکنون شبیه مبتدی‌ترین‌ها هستند و تنها در لیگ برتر ۹ گل بدین شکل دریافت کرده‌اند.
مشکل بعدی، اراده است. اشتیاق محض به مبارزه. هیچ‌کدام از این‌ها را در گل دوم ندیدیم. دفاعی بدون دقت و قدرت. نباید این را درباره تیم لیورپول بگوییم، اما این لحظه را ببینید اگر باور ندارید.
و غرور؟ مقاومت در برابر تیمی که با کمی باد در بادبان‌های خود پس از دو تیم زیرین جدول به انفیلد آمده بود، کجا بود؟
وقتی ناتینگهام فارست بازی خود را در این مسابقه به پایان رساند، آنها بزرگ‌ترین پیروزی خود در آنفیلد را به ثبت رساندند در حالیکه لیورپول در حال پردازش تفاضل گل منفی خود بود. فارست برای دومین سال پیاپی در آنفیلد پیروز شد و باخت تنها چیزی بود که حق لیورپول بود.
لیورپول فقط شکست نخورد، بلکه در آنفیلد به‌شدت تحقیر شد. زمان بدی است برای مرتبط بودن با لیورپول.
جالب است طرفداران در پایان، به‌جای رفتن به خانه یا میخانه، در سکوهایشان نشسته بودند تا وضعیت ناخوشایند تیم محبوبشان را تحلیل کنند. این را در بسیاری از استادیوم‌ها نمی‌بینید.
بیهوده است به بازی بی‌حاصل گران‌ترین خرید تاریخ بریتانیا، بازگشت آلیسون بکر و… دیگر نکات بازی حرفی به میان آوریم. قرمزها باید به پایه و اساس و اصول ابتدایی فوتبال بازگردند، چون زخم کاری و بسیار عمیق فارست، لیورپول و اسلوت را وارد مراحل بسیار بحرانی کرده است.
نیوکاسل ۲-۱ منچسترسیتی؛ دیدار پرتب‌وتاب، روند سیتی را خدشه‌دار کرد
دروازه‌بان شماره یک جهان بعد از اینکه گل پیروزی هاروی بارنز پس از بررسی VAR پذیرفته شد، ناراحت و عصبانی بود.
و وقتی تیندال، دستیار ادی هاو، با شور بسیار در منطقه فنی خوشحالی می‌کرد، دوناروما از دروازه خود بیرون آمد تا با او مواجه شود، اما توسط دستیار ادی هاو به آرامش دعوت شد. مربی او، پپ گواردیولا، در پایان حال بهتری از او نداشت و با همه به جر و بحث پرداخت، حتی با فیلم‌بردار!
گل‌های هاروی بارنز فقط بخش کمی از ماجرا بودند. بازی شدید و سنگینی بود و نیوکاسل شبیه تیمی مانند فصل گذشته بود که به لیگ قهرمانان راه یافت. این پیروزی بزرگی برای زاغ‌ها بود و به‌طور حتم با روحیه‌ای مناسب به مارسی خواهند رفت.
هر دو تیم فرصت‌های بزرگی را از دست دادند و پپ گواردیولا، سرمربی سیتی، هنگامی که فودن یک شوت نزدیک را بعد از پاس شرکی خراب کرد، سرش را به دست‌هایش گرفت. بعد از نیمه، دوناروما در یک لحظه بزرگ دیگر، ولتماده را متوقف کرد. وقتی فودن و هالند فرصت‌های بیشتری را از دست دادند، بازی برای نیوکاسل در تعادل قرار گرفت. آنها از ضربه ناگهانی سیتی واهمه داشتند.
با این حال، سقف ورزشگاه در دقیقه ۶۳ پایین آمد وقتی یونایتد از یک حمله از وسط زمین بهره برد. برونو گیمارش توپ را به بارنز پاس داد و این بار او اشتباه نکرد. با تصاویری از موقعیت‌های از دست‌رفته که هنوز در ذهنش بود، این بار بارنز با اطمینان از فاصله ۲۰ متری توپ را به داخل دروازه هدایت کرد.
با ۲۰ دقیقه باقی‌مانده، بار دیگر بارنز پس از اینکه ضربه سر ولتماده به تیرک برخورد کرد، گلزنی کرد.
گواردیولا جرمی دوکو، شرکی و سیلوا را در حالی که با نتیجه ۲-۱ عقب بودند، تعویض کرد و اسکار بوب، ساوینیو و تیجانی ریندرس را به میدان فرستاد، اما نتوانستند به گل تساوی دست پیدا کنند. مگپایز سه امتیاز حیاتی را به دست آورد و این سؤال را در ذهن ایجاد کرد: چرا آنها این کار را هر هفته انجام نمی‌دهند؟
در حالیکه سیتی پس از دست دادن ۳ امتیاز، جایگاه دوم جدول را به چلسی سپرد و روند خوب آنها پس از پیروزی بی‌چون‌وچرا در مقابل لیورپول خدشه‌دار شد. آبی‌آسمانی همیشه برای ادی هاو به‌معنای روزهای تاریکی بوده است، اما این‌بار سرانجام رنگین‌کمان نمایان شد، آن هم زمانی که بیشتر از همیشه به آن نیاز داشت. این اولین پیروزی او مقابل منچسترسیتی در لیگ برتر بود؛ در نوزدهمین تلاشش.
سرمربی نیوکاسل وقتی پیش از بازی این رکورد را از سوی خبرنگاری شنید، فقط تبسم رقیقی بر چهره‌اش نمایان شد، اما لبخندش پس از سوت پایان به بزرگی رود تایْن بود. بعد از دو شکست پیاپی مقابل وستهم و برنتفورد و هفته‌ای پر از کلنجار فکری در تعطیلات بین‌المللی، این یک شب گرم‌کننده روح برای هاو بود.
لیدزیونایتد ۱-۲ استون ویلا؛ بی‌دلیل نیست مورگان راجرز فیکس انگلیس است!
استون ویلا با بازگشتی دیدنی موفق شد لیدز یونایتد را با نتیجه ۲-۱ شکست دهد و به رده چهارم لیگ برتر صعود کند.
مورگان راجرز نفر اول پیروزی فوق‌العاده استون ویلا در این دیدار بود و هر دو گل تیمش را به ثمر رساند.
این هافبک هجومی ابتدا با ضربه‌ای زیبا توپ را از روی سر پری از فاصله نزدیک وارد دروازه کرد و سپس با یک ضربه آزاد تماشایی، گل دوم را زد و نتیجه بازی را به سود تیمش تغییر داد. علاوه بر گلزنی، راجرز در طول ۹۰ دقیقه دائماً برای سفیدپوشان لیدز خطرساز بود. بی‌جا نیست، توخل، سرمربی تیم ملی انگلستان، نمی‌تواند راجرز را در تیم خود نادیده بگیرد!
آرسنال ۴-۱ تاتنهام هاتسپر؛ جشن قهرمانی در دربی شمال لندن در هفته ۱۲ با هت‌تریک ازه!
جشنی در امارات برپا بود. مدت‌ها بود چنین سرور یک‌دستی را ندیده بودیم. صدای «آله، آله، آله» در هر چهار گوشه ورزشگاه از زمانی که گل چهارم به ثمر رسید، طنین‌انداز شده بود و هواداران دست از خواندن برنمی‌داشتند. در حالیکه جایگاه هواداران اسپرز کاملاً خالی بود. طرفداران تاتنهام با اتفاقاتی که شاهد آن بودند، به آمپول فراموشی نیاز داشتند!
بعد از مدتی، برای اولین بار به گوشی‌ام نگاه کردم و صفحه‌ام پر از پیام دوستان آرسنالی است. یکی از آنها نوشته: «ما امسال همه جام‌ها را می‌بریم رفیق». با این عملکرد و نحوه بازی آرسنال در طول فصل، واقعاً سخت است با این حرف مخالفت کرد.
نمی‌دانم ابرچی اِزه صبح بازی برای صبحانه چه خورده بود؟ هر چه بود، دلم می‌خواهد لقمه‌ای از آن را داشته باشم. می‌دانستم اِزه بازیکن خاصی است، ولی امروز واقعاً چیز دیگری بود. ابرچی اِزه با ثبت هت‌تریک خود، نامش را در کتاب تاریخ آرسنال حک کرد.
هت‌تریک زدن در دربی شمال لندن اتفاق رایجی نیست. او چهارمین بازیکنی است که در رقابت‌های رسمی بین آرسنال و تاتنهام موفق به ثبت هت‌تریک می‌شود؛ پیش از او تد دریک (اکتبر ۱۹۳۴)، تری دایسون (آگوست ۱۹۶۱) و آلن ساندرلند در دسامبر ۱۹۷۸ این کار را انجام داده بودند. این اولین هت‌تریک در دربی شمال لندن در طول ۴۷ سال گذشته بود.
این شکست مدت‌ها تاتنهام را آزار خواهد داد. باختن در یک مسابقه دربی همیشه دردناک است، اما باختن به این شکل، خیلی زجرآور است. تاتنهام تقریباً رقابتی نکرد؛ اگر جادویی که از ریچارلیسون سر زد را نادیده بگیریم، آنها ممکن بود بدون حتی یک شوت در چارچوب بازی را تمام کنند. واقعاً باید گفت نمایش تاتنهام کاملاً ناامیدکننده و شرم‌آور بود. شاید تاتنهام آن‌قدرها هم که فکر می‌کردیم پیشرفتی زیر نظر توماس فرانک نداشته است!
در روز شنبه در شمال شرقی کشور، در حالیکه منچسترسیتی مقابل نیوکاسل شکست خورد، پپ گواردیولا در روز شنبه با عصبانیت زیر لب با برونو گیمارش یک دقیقه‌ای حرف زد و به یک فیلم‌بردار تلویزیونی نزدیک شد.
در مرسی‌ساید، آرنه اسلوت که فصل گذشته خود را شکست‌ناپذیر حس می‌کرد، شاهد تحقیر تیمش مقابل ناتینگهام فارست بود و حتی حضورش را در ضیافت شام و مراسم جایزه بهترین مربی فصل در شب یکشنبه لغو کرد.
اما در دربی شمال لندن، میکل آرتتا آرام و متین در کنار زمین ایستاده بود؛ ناباورانه نه خبری از اضطراب بود و نه تردید، نه لغزشی و نه اشتباهی. او شاهد بازی عالی تیمش و یک هت‌تریک تماشایی از ابرچی اِزه بود، بازیکنی که آرسنال تابستان امسال از چنگ تاتنهام ربود.
این یک مانع روانی بزرگ بود که آرسنال به‌راحتی در ورزشگاه امارات از سر راه برداشت، آن هم در شرایطی که تلاش تیم برای فتح نخستین قهرمانی لیگ طی ۲۲ سال اخیر حقیقتاً شدت گرفته است. آنها بدون گابریل، مارتین اودگارد و ویکتور گیوکرش، ستون فقرات توپچی‌ها، وارد میدان شدند و با این حال، حریفشان را تمام و کمال تحقیر کردند.
اگر تردیدی درباره عملکردشان بدون حضور گابریل وجود داشت، سبک هجومی و پرشور این پیروزی این نگرانی‌ها را برطرف کرد. حتی بدون سه بازیکن کلیدی، آرسنال به‌راحتی تاتنهام را کنار زد. حالا شش امتیاز از چلسی و هفت امتیاز از سیتی فاصله دارند و لیورپول هم آن‌قدر عقب است که دیگر در دیدرس نیست.
از اول تا آخر، این بازی، تحقیر کاملی برای تاتنهام بود. در واقع، تحقیر قبل از سوت آغاز هم شروع شد: هواداران آرسنال یک تیفوی عظیم را پشت یکی از دروازه‌ها بالا بردند که به سول کمپل، کاپیتان سابق تاتنهام که به آرسنال رفت و جزو «شکست‌ناپذیرها» شد، اختصاص یافته بود!
همین کافی بود تا لذت برد آرسنالی‌ها با هت‌تریک ابرچی اِزه چند برابر شود؛ بازیکنی که اگر تاتنهام در تابستان تعلل نمی‌کرد، می‌توانست از کریستال پالاس به آنها بپیوندد، ولی اِزه در واقع «فرزند خودی» توپچی‌ها است: در آکادمی آرسنال رشد کرد، اما در ۱۳ سالگی آنجا را ترک کرد. او همیشه آرزوی بازگشت داشت و حالا قطعاً در این دیدار فراتر از آرزوها و رویاهایش پا گذاشت.
او مانند هواداران آرسنال که بدون خجالت به رقص و پایکوبی پرداخته بودند، آن‌قدر خوشحال بود که دستش را جلوی دهانش می‌گرفت تا خنده‌اش را پنهان کند. باید گفت او از زمان پیوستنش به آرسنال، سطح بازی‌اش هم یک درجه بالاتر رفته است.
ولی نمایش تاتنهام بسیار ضعیف و اسفناک بود. دوره ماه‌عسل توماس فرانک، مربی جدید تیم، بدون شک به پایان رسیده است. آنها طی این نبرد مهم، هیچ‌گاه حتی اندکی نزدیک به رقابت با همسایه‌شان نبودند؛ و باید گفت خوش‌شانس بودند تنها با شکست ۴-۱ میدان را ترک کردند.
بازیکنان تاتنهام قبل از بازی با کت‌های تیره و پیراهن سفید بی‌یقه وارد زمین شدند؛ صحنه‌ای که بسیاری را به یاد تیم لیورپول در فینال جام حذفی سال ۱۹۹۶ انداخت و باعث خنده هواداران آرسنال شد. اما درس، همان درس مشابه سال‌ها پیش بود: اگر می‌خواهی قبل از مسابقه‌ای بزرگ، استایل خاص و شِمایل را به نمایش بگذاری، باید بازی را هم ببری!
اما تاتنهامی‌ها برعکس، بیشتر شبیه کسانی بودند که یک‌راست از کازینو بیرون زده بودند؛ همه دار و ندار خود را روی سیاه گذاشته بودند، چرخ رولت چرخید، اما توپ روی قرمز افتاد.
مثل بسیاری از دیدارهای سال‌های اخیر، باز هم سرخ‌پوشان آرسنال بودند که رقیب خود را به‌سادگی کنار زدند و با پیروزی بزرگ و جشن بی‌پایان خود در پایان، به همه خاطرنشان ساختند به چیزی کمتر از قهرمانی کشور رضایت نخواهند داد. آنها در حال حاضر یکی از بهترین و آماده‌ترین تیم‌های سراسر اروپا هستند. توپچی‌ها مأموریتشان را خیلی جدی گرفته‌اند و برای رسیدن به مراد، اصلاً و ابداً رحمی ندارند و حاضرند در این راه خود را به آب و آتش بزنند!
منچستریونایتد ۰-۱ اورتون؛ تیم ۱۰ نفره، یونایتد را در اولدترافورد برد
حتی اگر الان این‌طور به نظر نرسد، این واقعاً یکی از بدترین شکست‌های دوران مربی‌گری روبن آموریم بود. اگر آرسنال را کنار بگذاریم، تا همین‌جای فصل هم به نتایج غیرمترقبه عادت کرده‌ایم.
فراموش نکنیم یونایتد پیش از امشب در پنج بازی شکست‌نخورده بود و از سال ۲۰۱۳ تا این دیدار، در اولدترافورد به اورتون نباخته بود. بعلاوه، آبی‌پوشان مرسی‌ساید از دقیقه ۱۳ با ۱۰ بازیکن بازی می‌کردند.
اورتون در دفاع عالی بود، اما یونایتد هیچ‌وقت به شکلی ظاهر نشد که برای آنها مشکل ایجاد کند. به‌نظر می‌رسد یونایتد همیشه یک قدم به جلو می‌رود و دو قدم به عقب بازمی‌گردد. به قول گری نویل، کاپیتان سابق یونایتد، در اسکای اسپورتس، حقیقتاً گفتن اینکه این بازی بدی از یونایتد بود، کم‌لطفی است:
چه شبی برای اورتون و دیوید مویس. دفاع فوق‌العاده، شجاعت، مقاومت، و دروازه‌بانی خوب. گفتن اینکه این بازی بدی از منچستریونایتد بود واقعاً کافی به‌نظر نمی‌رسد.
تلاش عظیم تافی‌ها قابل ستایش بود. نمی‌توان باور کرد چگونه اورتون توانست با وجود شرایط موجود در این بازی، هر سه امتیاز را بگیرد؟ واقعاً باورم نمی‌شود. ولی نمی‌توانیم بگوییم حق‌شان نبود، مگر نه؟ با ده نفر، با تمام وجودشان مبارزه کردند؛ آنچه ما به آن غیرت می‌گوییم.
این برد برای مدت طولانی در یادها خواهد ماند. آنها ده نفره دوام آوردند! و برای اولین بار در دوازده سال گذشته، با هر سه امتیاز اولدترافورد را ترک کردند. با یک بازیکن کمتر، بیشتر از ۸۰ دقیقه، بعد از دعوا بین بازیکنان خودشان، اما با این حال موفق شدند پیروز شوند.
قرار بود امشب شبی باشد که منچستریونایتد نشان دهد واقعاً مسیرش را عوض کرده و روند خوب هفته‌های اخیرش را ادامه می‌دهد. اما در عوض، آنها نشان دادند هنوز چقدر مشکلات و ضعف‌های بزرگی دارند و روبن آموریم کارهای زیادی پیش رو دارد.
امشب آنها به تیم اورتونی باختند که روحیه جنگندگی و انگیزه‌ای داشت که یونایتد سال‌هاست از آن بی‌بهره است.
اورتون با وجود اینکه بعد از سیلی زدن ادریسا گانا گِیه به هم‌تیمی‌اش مایکل کین ده نفره شد، برای اولین بار در سیزده سال گذشته در اولدترافورد پیروز شد. پیروزی واقعاً چشمگیری بود.
دیوید مویس نیاز داشت که اورتون در اولدترافورد مبارزه کند، اما بیش از آنچه انتظار داشت دریافت کرد. روبن آموریم انتظار داشت که منچستریونایتد از فرصت پیش‌آمده برای ورود به جمع چهار تیم برتر استفاده کند، اما این یکی از ضعیف‌ترین عملکردهایی بود که تیمش در یک سال گذشته تحت هدایت این مربی پرتغالی ارائه داده است.
در دقیقه ۱۳، بعد از یک لحظه جنون‌آمیز از ادریسا گیه، به دلیل سیلی زدن به هم‌تیمی خود، مایکل کین، در یک اتفاق عجیب از بازی اخراج شد. اما اورتون با یک ضربه تماشایی از کیرنن دوزبری-هال با یک گل جلو افتاد و منچستر موفق نشد از سد دفاع مستحکم اورتون و دروازه‌بان درخشانشان، جردن پیکفورد، که در مقابل سرمربی تیم ملی انگلیس، توماس توخل بازی می‌کرد، عبور کند.
این یک شب تلخ برای آموریم و بازیکنانش در اولین سالگرد حضور او روی نیمکت منچستریونایتد بود. یک احیای کوچک و کوتاه باعث شد آنها پنج بازی را بدون شکست پشت سر بگذارند، اما حالا این سومین بازی متوالی است که موفق به کسب پیروزی نشدند.
فرصت مناسبی برای یونایتد بود تا موقعیت خود را در بالای جدول تثبیت کند، ولی ظاهراً آنها تا ثبات دائمی راه طولانی در پیش دارند.
منبع+
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
