از فشار امتحانات تا آرامش معنوی؛ اثر سفر حج بر تاب‌آوری و همدلی دانشجویان پزشکی

رونویس؛ فاطمه کربلایی– با استقبال گسترده دانشجویان از عمره‌های دانشجویی در سال جاری، این سفر معنوی بار دیگر به فرصتی اثرگذار برای رشد شخصیتی و تقویت هویت حرفه‌ای جوانان تبدیل شده است؛ سفری که برای برخی دانشجویان، فراتر از یک زیارت، تجربه‌ای الهام‌بخش در مسیر زندگی و تحصیل بوده است.

فاطمه قنواتی، ۲۱ ساله و دانشجوی سال چهارم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی و از دانشجویان حاضر در عمره دانشجویی، در گفت‌و‌گو با خبرنگار اعزامی رونویسبه سفر حج، بیان کرد:  بدون برنامه قبلی و انگیزه جدی در قرعه‌کشی عمره دانشجویی ثبت‌نام کرده بودم اما به عنوان عضو اصلی پذیرفته شدم و به‌تدریج سفر برایم جدی شد. پیگیر غیبت امتحانات و کلاس‌ها شدم و با وجود تمام مشکلات و سختگیری‌های رشته پزشکی، با توکل بر خدا مسیر برایم هموار شد؛ گویی واقعاً خدا من را دعوت کرده بود و راه خودش باز می‌شد و مشکلات آرام‌آرام از پیش پایم کنار می‌رفتند.

این دانشجوی پزشکی ادامه داد: تاریخ اولیه اعزام اول آذرماه بود، اما به دلیل تعدد امتحانات در آن بازه، امکان سفر برایم وجود نداشت. برخلاف تصورم، نهاد تاریخ اعزام را به ۲۷ آبان‌ماه تغییر داد که بهترین زمان ممکن برای من بود.

قنواتی با اشاره به حال‌وهوای حضور در سرزمین وحی گفت: حضور در مکه و مدینه، شهر بزرگان دین، و قدم زدن در کوچه‌های این شهر‌ها حس غیرقابل توصیفی در من ایجاد کرد. زیارت مسجدالنبی (ص)، پرواز کبوتر‌های حرم و عبادت در آن مکان مقدس، آرامش و امنیت عجیبی در دلم ایجاد کرد؛ اما غربت بقیع را هرگز فراموش نمی‌کنم. برایم بسیار سخت بود که چهار امام معصوم و غریب ما در یک مکان دفن باشند، اما نتوانم به‌طور شایسته آنها را زیارت کنم.

وی دیدار کعبه را فراموش‌نشدنی‌ترین لحظه عمر خود توصیف کرد و افزود: در برابر عظمت خداوند، حس کوچکی را تجربه می‌کردم و اشک‌ها بی‌اختیار بر گونه‌هایم جاری می‌شد. دلم می‌خواست ساعت‌ها بدون توجه و فکر به چیزی، محو تماشای کعبه شوم.

این دانشجوی پزشکی با بیان اینکه سختی‌های مسیر، گرما و شلوغی‌ها چندان به چشم نمی‌آمد، تصریح کرد: گویی خدا نیرویی مضاعف به ما داده بود. با وجود تمام کم‌خوابی‌ها و سختی‌ها، تمام توجه ما به عبادت بود و دلمان می‌خواست همه لحظاتمان را در مسجدالحرام و مسجدالنبی بمانیم.

قنواتی وداع با شهر خدا و پیامبر (ص) را سخت‌ترین و غم‌انگیزترین لحظه زندگی خود دانست و گفت: پس از سفر، دلم زودتر می‌لرزد و بیشتر حواسم است که خدا چقدر به انسان نزدیک است.

وی با اشاره به برنامه‌های فرهنگی و جلسات معرفتی نهاد و کاروان خاطرنشان کرد: این برنامه‌ها باعث شد سفر ما فقط زیارتی نباشد و با تاریخ اسلام آشنا شویم. در این سفر حس رفاقت، همدلی و همراهی در ما بیشتر شد و همین موضوع باعث شد نگاه من به پزشکی عمیق‌تر و انسانی‌تر شود.

این دانشجوی پزشکی ادامه داد: وقتی در کنار افرادی با فرهنگ‌ها و شرایط مختلف بودم، بیشتر درک می‌کردم که پزشکی فقط درمان جسم نیست، بلکه همراهی با انسان‌ها در لحظات سخت زندگی است. فضای معنوی سفر به من یادآوری کرد که پزشکی فقط یک شغل یا مسیر تحصیلی نیست، بلکه یک امانت و خدمت الهی است که باید با تعهد و دلسوزی انجام شود.

قنواتی با قدردانی از مسئولان کاروان گفت: در مسیر پر فراز و نشیب سفر و با وجود سختی‌های مدیریت زائران، مسئولان کاروان با صبر و حوصله مثال‌زدنی اوضاع را کنترل کرده و به شکلی پدرانه با ما برخورد کردند. این رفتار برای من درس بزرگی بود و باعث شد صبر و همدلی‌ام بیشتر شود؛ ویژگی‌هایی که در برخورد با بیمار اهمیت زیادی دارد و شاید در شلوغی‌های روزمره کمتر به آنها توجه شود.

وی در پایان به دانشجویان و جوانان توصیه کرد: اگر فرصت چنین سفری برایشان فراهم شد، حتماً از آن استفاده کنند؛ چراکه این سفر باعث رشد معنوی و شخصیتی انسان می‌شود. فشار درس و کار در پزشکی زیاد است، اما این سفر به من آموخت که اگر هدف اصلی، یعنی خدمت، فراموش نشود، تحمل سختی‌ها آسان‌تر خواهد شد.