به گزارش “ورزش سه”، کاپیتان استقلال در مسیر دومین قهرمانی آسیایی این تیم یکی از مدعوین جشن هشتاد سالگی آبیها بود. شاهرخ بیانی که با تیپ متفاوت و در نوع خودش جذاب در این مراسم حاضر شده بود، همراه با سایر همتیمیهای نسل خود مورد تقدیر قرار گرفت. درباره کم و کیف برگزاری این مراسم از او پرسیدیم و بیانی، ضمن تمجید از عوامل اجرای جشن، انتقاداتی هم وارد کرد. مشروح گفتوگوی خبرنگار ما با کاپیتان استقلال در سالهای طلایی این تیم را در ادامه بخوانید:
* جشن هشتاد سالگی استقلال چطور بود؟
مراسم خوبی بود و از دست اندرکاران آن تشکر میکنم منتها بهتر از این هم میتوانستند برگزار کنند ولی خب تجربه برگزاری چنین مراسم بزرگی هم نداشتند. ما فقط یکبار مشابه این جشن را بعد از قهرمانی آسیا گرفتیم و هیچوقت مراسمی در این حد انجام نشد.
البته که در این مراسم ایرادات ساختاری متعددی وجود داشت، اما با در نظر گرفتن شرایط و این که تجربهای برای این سطح از برگزاری کمتر وجود داشته است، به این مراسم نمره قبولی میدهم.
* چه ایراداتی؟
متاسفانه نامی از تیمسار خسروانی، تیمسار شیخان و سایر بنیانگذاران باشگاه برده نشد. این کمترین کاری بود که میتوانستیم در حق آنها که این باشگاه را پایهگذاری کردند، انجام دهیم.
نحوه جایگاهبندی پیشکسوتان هم مناسب نبود. پیشکسوتان نسل ما که افتخارات بزرگی کسب کردهایم، در جایگاههای نامناسب و پراکنده در کنار جمعیت عمومی قرار گرفته بودیم، در حالی که نظمدهی بهتری انتظار میرفت.
* انگار درباره نوع تقدیری که انجام شد هم انتقاد کرده بودید؟
بهتر بود برای پیشکسوتان (چه افرادی که زنده هستند و چه آنها که فوت شدند)، کلیپهای تصویری کوتاهی پخش میشد تا نسل جدید با افتخارات آنان آشنا شوند. همچنین، هدایای تقدیمی (مانند لوگو) باید با حکاکی اسم و تاریخ، ارزشمندتر میشدند؛ چرا که ما با کمترین امکانات، بزرگترین افتخارات را کسب کردیم. در خصوص تقدیر هم از همان لوگو که به افتخارآفرینان دو ستاره دادند، به سایر مدعوین هم دادند و حرفم این است که بهتر بود وجه تمایزی لحاظ میکردند.
مگر تعداد پیشکسوتان دو ستاره چند نفر بود؟ باشگاهی که امروز ادعا میشود سه هزار میلیارد تومان هزینه کرده باید از آن بازیکنان طلایی تقدیر بسیار باشکوهتری درخور زحمات آن دوران میکرد. ما برای باشگاه، جام باشگاههای آسیا و قهرمانیهای متعدد کسب کردیم در حالی که شرایط مالی ما با بازیکنان میلیاردی امروز قابل قیاس نبود.
* شما همیشه همینقدر خوش تیپ در مراسمها حاضر میشوید؟
بله، کاملا درست است. هر زمان که به یک مراسم رسمی میروم، رعایت پوشش رسمی و با کراوات را برای حفظ شخصیت فوتبال در اولویت قرار میدهم. این نشاندهنده احترامی است که ما برای تاریخ و جایگاه باشگاه استقلال قائلیم.
* اتفاقا یکسری کانالهای هواداری استقلال پرستیژ و استایل پیشکسوتان را هم به رخ بقیه تیمها میکشیدند. انگار همه پیشکسوتان تاج و استقلال به ظاهر خود خیلی اهمیت میدهند.
این به مکتب باشگاه برمیگردد. در روزگار ما، مدیریت باشگاه و آقای پورحیدری برای شخصیت، رفتار، اخلاق و پرستیژ خانوادگی بازیکن، اهمیتی هموزن یا حتی بالاتر از توانایی فنی او قائل بودند. حتی اگر بازیکنی به لحاظ فنی بهترین بود اما اخلاق نداشت به هیچ وجه به استقلال نمیآمد. این معیار جذب، باعث شده بود که بازیکنان استقلال در هر محفلی، چه فنی و چه رسمی، دارای شخصیت و پرستیژ خاصی باشند که این برای باشگاه استقلال همیشه مهم بوده است. من نسل تاج را هم دیده بودم و این موضوع همان زمان قبل از انقلاب هم خیلی مهم بود.
* جایی گفته بودید بهترین نسل استقلال نسل شماست. از تاجِ رایکوف هم بهتر بودید؟
به طور قاطع، نسل ما، یعنی نسل پس از انقلاب (تقریبا از ۶۷ تا ۷۱)، طلاییترین نسل تاریخ باشگاه است. در عرض چند سال، ما توانستیم قهرمانی آسیا، نایب قهرمانی آسیا (که حق مسلم ما بود)، مقام سوم آسیا، قهرمانی جام حذفی و قهرمانی باشگاههای کشور را به دست آوریم. افتخاراتی که این نسل با کمترین امکانات برای باشگاه به ارمغان آورد، فوق العاده است.
* این درست است که عدم حضور شما در فینال ۱۹۷۸ باعث ناکامی استقلال در کسب ستاره سوم شد؟
در نیمه نهایی جام باشگاههای آسیا در آن سال، داور (که عرب بود) در دقیقه آخر، به ناحق به من کارت قرمز داد. من تنها به سمت تماشاگران پرتابکننده اشیا رفته بودم تا آرامشان کنم. این کارت قرمز، تنها کارت قرمزی بود که در کل دوران فوتبال حرفهایام دریافت کردم. این تجربه تلخ با نایب قهرمانی همراه شد. هرچند تیم در آن بازی خیلی خوب کار کرد و در ضربات پنالتی نتیجه را واگذار کرد.
منبع+
|
مطالب پیشنهادی از سراسر وب |
